Maandagmiddag haalde ik ons dochtertje op bij mijn ouders en die vertelden dat ze erg hangerig was geweest en ze flink hoestte. Op dinsdagochtend had ze 38.2, maar ik bracht haar toch naar de kinderopvang. Ik hoopte dat ze het tot na de lunch vol zou houden, maar tijdens het fitnessen werd ik gebeld of we haar op wilden halen. Ik stapte gelijk in de auto. We installeerden ons thuis op de bank, zodat ik bij kon komen. Hoe erg/vreemd het ook klinkt, als ons dochtertje ziek is, leeft ze op mijn tempo. Eventjes iets doen en daarna weer bijkomen.
Gelukkig kon mijn vriend ook eerder weg van zijn werk, waardoor hij haar op bed kon leggen. Dit ritueel kost mij veel moeite, omdat ik zelf op dat moment ook aan rust toe ben. Ik kocht ’s middags hoestdrank voor haar, maar ze wilde het niet. We probeerden het door haar limonade, op een lepeltje, met een spuitje en door om te kopen met rozijntjes, maar ze wilde echt niet.
Woensdagmorgen was ze aardig opgeknapt en gingen we gewoon naar peuterdansen. Hierna haalden we mijn schoonmoeder op die Sinterklaas kwam vieren. Zij zorgde voor ons dochtertje en zo had ik tijd voor andere dingen.
Wij beschouwden ons dochtertje als beter, maar vrijdagochtend werd ik weer na twee uur door de opvang gebeld of ik ons dochtertje op wilde halen. Thuis hebben we samen een half uur op de bank gezeten en daarna ging ze lief spelen, een boterham eten en naar bed. Ze sliep lang, waardoor ik ook voldoende uitgerust was. Wat een pittige week was dit, waarin veel plannen verschoven of aangepast werden.
