Ik was altijd al veel buiten de deur toen ik nog gezond was, maar sinds ik gestopt ben met werken in 2019 is het nog veel belangrijker voor mij geworden. Het geeft mij het gevoel dat ik nog steeds ‘echt’ leef, ondanks dat ik minder kan. Alleen de laatste maanden, sinds ik minder energie heb, kan ik zelfs opzien tegen leuke dingen. Ik ga nog steeds wel gewoon, maar kijk er niet meer naar uit. Echt verbazingwekkend vind ik dit, want juist deze manier van leven heeft mij altijd veel voldoening gegeven. Zou zelfs ik een huismuis kunnen worden? Ik kan mij daar nog niets bij voorstellen. Ik hoop nog hevig dat mijn energielevel weer op peil komt (voor mijn doen) en ik weer met veel plezier naar dingen uit kan kijken. Anders vrees ik dat ik weer een paar sessies bij de psycholoog nodig heb, om weer een bepaalde mate van acceptatie te vinden in dit nieuwe ritme.
Minder uithuizig?
