Ik wilde graag schaatsen op de 400 meter baan in Rotterdam. Nu mijn vader met pensioen is, kon dit ook op een dag dat het rustig is op de schaatsbaan. Het schaatsen viel in het begin heel erg tegen. Ik zag al die andere mensen schaatsen en voor mijn MS ging het mij ook zo makkelijk af. Nu had ik veel moeite met mijn balans, waardoor mijn bovenlijf veel wiebelende. Na 3 rondjes kon ik niet meer. Ook emotioneel niet, want ik had een enorme huilbui. Nadat die over was, kreeg ik toch weer de moed om opnieuw op het ijs te stappen. Deze keer ging het een stuk beter, doordat ik mij focuste op mijn ademhaling. Sommige stukken schaatste ik echt heel goed, maar opeens weer heel wiebelig. Na twee rondjes sloeg de vermoeidheid toe en trok in mijn schaatsen uit. Ik ging lekker zitten in het bijbehorende café tot mijn vader ook kwam.
Na 45 minuten wilde ik nog één keer schaatsen. Dit keer weer twee rondjes en daarna was het echt op. Ik had ook op Facebook een foto gezet dat ik aan het schaatsen was en kreeg veel reacties dat mensen mij zo dapper vinden. Daarop schreef ik een korte reactie over mijn huilbui, zodat mensen weten dat het mij niet makkelijk afgaat. Ik weet niet of ik op zulke momenten nu dapper ben, omdat ik het toch probeer. Of dom, omdat ik van tevoren al weet dat het tegen gaat vallen in vergelijking met vroeger.
