We hebben onze cavia’s sinds september 2022, maar bij één cavia (Roos) hadden we een knobbeltje gevoeld. Op de verjaardag van onze dochter waren we bij de dierenarts geweest en die voelde nog meer knobbeltjes die helaas niet te behandelen zijn. We mochten Roos weer mee naar huis nemen en spraken af dat als we veranderingen in haar gedrag op zouden merken, we contact zouden zoeken. Ik was erg verdrietig. Onze leuke, nieuwsgierige cavia had nog maar weken te leven. De volgende ochtend vertelden we het onze dochter. Zij had veel vragen en was natuurlijk ook verdrietig.
De dag voordat ik naar Valencia ging, belde ik naar de dierenarts om te overleggen, want Roos maakte een nieuw geluid. We zouden de volgende dag terug gebeld worden. Inmiddels was ik in Valencia en mijn vriend sprak de dierenarts. Die wilde nog ontstekingsremmende pijnstillers proberen, omdat haar pijnklachten met plassen leken op een blaasontsteking. Natuurlijk wilden we dit nog proberen, maar het hielp helaas niet. Gelukkig had ik al afscheid genomen van Roos voordat ik wegging, maar ik vond het erg pijnlijk omdat ik er niet voor hen thuis kon zijn en ik onze lieve Roos zou gaan missen. Mijn vriend ging met haar voor de laatste keer naar de dierenarts. Als troost voor onze dochter had een moeder van een vriendin van onze dochter een knuffel gehaakt met exact de kleuren van Roos. Ze was hier erg blij mee. Nu gaan we bij het asiel op zoek naar een nieuw maatje voor onze andere cavia, want het blijven groepsdieren.
Om 11.15 uur werden mijn zus en ik opgehaald door mijn vader om op Rotterdam Airport afgezet te worden. Het inchecken verliep moeizaam. Ik had zoals altijd twee accu’s bij me, maar ze mochten samen maar 300 Watt zijn terwijl ze 200 Watt per stuk zijn. Helaas kreeg ik bij Transavia niemand aan de telefoon, dus na veel bellen mocht ik ze toch allebei meenemen op voorwaarde dat we er allebei eentje mee het vliegtuig in zouden nemen. We zochten een plekje om onze broodjes te eten en al snel daarna werd ik omgeroepen om als eerste te boarden. Er werd niet meer naar mijn accu’s omgekeken en we zagen via de bagageband mijn rolstoel het vliegtuig in gaan. Het was maar 2 uur vliegen, dus ik deed nog even mijn ogen dicht om tot rust te komen. Op Valencia Airport werden we door de assistentie naar de bagageband gebracht en onze bagage lag al te wachten. Daarna bracht hij ons naar de taxichauffeur. Deze tilde in zijn eentje de rolstoel in de auto en bracht ons in een klein half uurtje naar ons appartement. Daar werden we opgewacht door Ivan die ons een korte uitleg gaf over het appartement. We gingen daarna eerst boodschappen doen, zodat we water en ontbijt hadden. Daarna besloten we bij het Hardrockcafe te gaan avondeten. Deze was al open in tegenstelling tot de Spaanse restaurants die om 19.30 uur pas hun deuren weer openen voor diner. Dat red ik echt niet qua bedtijd. We bestelden allebei een glutenvrije hamburger. Daarna liepen we naar de glutenvrije bakker Sana Locura voor bladerdeegvlindertjes; één met roze glazuur en eentje met chocolade. Wat was dat genieten op het terras. Op de terugweg kwamen we nog een natuurwinkel tegen waar ik kokosyoghurt kocht. Leuk dat dit mij op een reisdag allemaal lopend lukte. Het is een heel gewurm om de rolstoel in de lift te krijgen, dus korte afstanden zal ik de komende dagen lopend proberen te doen.
Vrijdag had ik voor mijn doen uitgeslapen tot 7.45 uur. Rond 10 uur startten we aan de wandeling door het oude centrum die begint bij Torres de Quart. Deze toren kon je beklimmen, dus we parkeerden mijn rolstoel en liepen naar boven. Hier hadden we een mooi uitzicht. Het laatste stuk klom mijn zus alleen, want het was best pittig en ik had nog een hele dag voor mij. We liepen langs mooie gebouwen en bezochten de markthal Mercat Central. Die was erg druk voor met de rolstoel, maar we zochten een bakker met glutenvrije dingen. Deze vonden we en het gebakje aten we buiten de hal op. De route ging verder naar de kathedraal en eindigde bij Torres de Serranos. Het was inmiddels 13 uur, dus liepen we naar Lalola waar we wilden lunchen. Helaas hadden ze geen plek, dus liepen we de hoek om naar Italiaans restaurant La Papardella. Ze hadden een glutenvrije kaart en we bestelden gnocchi met tomatensaus en pasta carbonara. We deelden onze gerechten en ze waren allebei erg lekker. Ondanks dat ze ook glutenvrije tiramisu op de kaart hadden staan, sloegen we een toetje over want ik zat best vol. Hierna gingen we nog naar de Middeleeuwse Markt in het Turia Park. Ik ging eerst even met mijn ogen dicht in het gras liggen om even tot rust te komen, maar door alle omgevingsgeluiden lukte dat niet. In een klein uurtje zagen we alles op de markt en daarna was het voor mij echt tijd om naar het appartement te gaan. Om 16.30 uur lag ik pas in mijn bed. Ik zette de wekker op een half uurtje voor een powernap. Daarna bleef ik nog wel een tijdje liggen. We wilden nog wel iets kleins eten dus gingen we naar het Venezolaanse afhaaltentje La Papita de leche. Hier aten we een tequeňos en een empanada met gehakt. We winkelden nog wat voor souvenirs en kwamen uit bij Plaza de l’Ajuntament, waar het stadhuis en de fontein mooi verlicht waren. We besloten richting het appartement te gaan, want ik had inmiddels wel lang genoeg gelopen.
Zondagmorgen wisselenden we nog van plan om naar natuurlijkgebied Albufera te gaan. Het was 20 minuten lopen naar de bushalte, dus besloot ik de rolstoel thuis te laten. Toen we bij de bushalte aankwamen stond de bus er al. Hij bracht ons naar halte Embarcadero Albufera en hier lagen de bootjes al klaar om het meer op te varen. Helaas sprak de schipper geen Engels, maar liet hij het informatieblad in het Nederlands lezen. Zo leerden we veel over het gebied. De boottocht was mooi, maar helaas hadden we geen flamingo’s en rijstvelden gespot. We namen de bus verder naar El Palmer, waar we gereserveerd hadden bij Mateu om paella met kip eten. Het restaurant was nog dicht, dus liepen we een half uurtje door het plaatsje. Hier zagen we verdroogde rijstvelden en mooie originele huisjes. De paella was heerlijk en hierna namen we de bus weer richting Valencia. De terugwandeling naar het appartement was heel zwaar. Ik had al best wat gelopen en zat laag in mijn energie, dus zwabberend kwamen we om 15.30 uur in het appartement aan. Ik deed nog een dutje en had wat moeite met wakker worden. Om 17.30 uur gingen we met de rolstoel de deur weer uit om nog even te gaan kijken bij Station North en de naastgelegen Arena voor stierenvechten. Helaas was de arena voor onderhoud gesloten en konden we niet binnen kijken. Hierna gingen we weer op het terras zitten bij Sana Locura. Dit keer kozen we voor Creoolse Dumplings gevolgd door nog een rondje zoetigheid. Op het terras ging het lampje bij mij uit, dus om 19.30 uur zat ik uitgeteld op de bank. Ik had geen fut meer om te kletsen, dus keek ik serie tot 21 uur en kroop daarna mijn bed in. Voor 21 uur mag ik van mezelf nooit gaan slapen, want dan ben ik zo vroeg wakker.
Maandagochtend gingen we pas laat richting het strand. De bus deed er bijna één uur over om er te komen ipv 30 min zoals onze host verteld had. Helaas was het flink bewolkt, dus lagen we met onze kleren aan op het strand. Rond 12.30 uur ging de zon schijnen en besloten we we bij een strandtent te lunchen. We bestelden een salade en patatas bravas. Hierna gingen we met de bus weer terug naar de stad en stapten we nog uit bij het voetbalstadion van Valencia. We maakten wat foto’s en mijn zus kocht een shirt in de fanshop. Om 15.30 uur waren we weer in het appartement. Ik bleef lang op bed liggen en we aten in het appartement een pizza, want we gingen om 18.30 uur weer de deur uit naar een Flamenco voorstelling die om 19.30 uur begon. We kregen een plekje op de eerste rij toegewezen en een glas Sangria erbij. De voorstelling was mooi om een keertje gezien te hebben, maar ik zou niet nog een keer gaan.
Dinsdagochtend zou het de hele ochtend gaan regenen, maar na een bui rond 8 uur, gaven ze opeens droog weer op. We bezochten het stadhuis waar enorm veel moeite voor mij werd gedaan, zodat ik met de rolstoel de eerste verdieping kon bezoeken. Daarna liepen we naar het keramiekmuseum dat vroeger een paleis was geweest. Ook hier werd een speciale zijdeur voor ons geopend. We hadden nog wat tijd over voor ons lunchrestaurant Lalola open ging om 13 uur. We vonden op een pleintje een bankje in het zonnetje onder een sinaasappelboom. Bij Lalola bestelden we twee tapasgerechten. Dat was smullen, vooral de knapperige kipreepjes. We waren om 14.40 weer in ons appartement. Ondanks dat ik heel erg moe was, kon ik niet slapen. Ik keek het nieuwe seizoen van Emily in Paris om wat te ontspannen. Om 17 uur gingen we weer op pad. We kwamen langs een rolstoelenwinkel, waar een gave rolstoel in de etalage stond. Zoiets moderns zou ik wel willen, als de mijne kapot gaat. We gingen naar binnen bij Mi Lugar (ook een glutenvrije bakkerij. We bestelden panini, kaas- en kipkroket en een donut. Alles was erg lekker, vooral de kroketten verrasten ons positief en de donut was ook gefrituurd maar het deeg was weer minder luchtig dan de donuts die we in Nederland kennen. Ondertussen was het hard gaan regenen en onweren, dus bestelden we nog een theetje met taart erbij. Toen het wat droger werd, waagden we ons de straat weer op. Alleen word je ook met zachte regen in de rolstoel snel nat. Bij het stadhuis werden we nog getrakteerd op een mooie regenboog. In het appartement speelden we nog twee potjes Qwirkle. Leuk om daar nog wat fut voor te hebben.
Alweer onze laatste volledige dag in Valencia. Om 10 uur namen we de bus naar het Sciencepark. De Spaanse bussen zijn uitgerust met een laadklep, alleen werkte hij niet. We tilden de rolstoel de bus in en een vrouw hielp ons heel lief. Ook met uitstappen werden we geholpen. We waren al eerder langs het Sciencepark gereden, maar als je naast de gebouwen loopt zijn ze echt indrukwekkend. We maakten vele foto’s. Via het Turia Park liepen we in 45 minuten naar Mey Chen. Dit was een Chinees restaurant waar we zoetzure kip, tortilla ham en groentenrijst bestelden. Het werd supersnel geserveerd. We gingen met de bus weer terug. Ik had niet verwacht dat we in de volle bus erbij zouden passen, maar er werd door alle mensen plaatsgemaakt. Om uit te stappen moest ik op een speciale knop drukken voor de halte. Toen riep de chauffeur door de bus heen in het Spaans of het klopte dat de rolstoel eruit wilde. Ik verstond alleen het woord “roller” en antwoorde met “si”. Wat een avontuur met de rolstoel in de bus. Ging prima, maar was vantevoren wel spannend. Na twee uurtjes op bed gelegen te hebben, gingen we weer op pad. Ik twijfelde tussen lopen en de rolstoel, maar had geen zin om de rolstoel weer de lift in te proppen, dus gingen we lopend. We wilden eigenlijk een terras in de zon, maar die zijn zeldzaam tussen de hoge gebouwen. Ik kocht nog een leuke tas en we zochten een plekje op het terras voor een drankje. We wilden nog glutenvrije churros proberen, maar die vielen wat tegen. Dan nog maar een lekker stracciatella ijsje en nog een korte wandeling, omdat we nog niet wilden dat de vakantie voorbij was. ’s Morgens had ik het meeste al ingepakt, dus dat was snel klaar.
Donderdagochtend werden we om 7 uur met de taxi opgehaald. Ik had maar kort geslapen, want ik vind het altijd wel spannend of hij komt zoals afgesproken. Natuurlijk stond hij gewoon op ons te wachten en laadde hij alles in. Op Valencia Airport waren er gelukkig geen problemen met mijn accu’s en verliep alles vlot. Wat een super stedentrip hadden we gehad met veel mooie dingen en heel veel lekker glutenvrij eten. Volgende week maar pas op de weegschaal gaan staan 😉
Mijn vriend was gebeld of we onze dochter op wilden halen op school. Ze was met buitenspelen op haar hoofd gevallen, keek niet helder uit haar ogen en had overgegeven. Hij maakte mij wakker, zodat ik de rolstoelmonteur kon ontvangen die ook precies op dat moment voor de deur stond. Gelukkig nam hij mijn rolstoel mee naar buiten om er daar aan te werken.
Ondertussen was mijn vriend terug met onze dochter. In de auto was ze in slaap gevallen, maar weer thuis gaf ze weer over. We besloten de huisarts te bellen op de spoedlijn en we moesten meteen komen. We verdeelden de taken. Mijn vriend zou de rolstoel verder afhandelen en ik zou naar de huisarts gaan. Ik pakte voor de zekerheid al wat spulletjes in voor de SEH, want anderhalf jaar geleden had onze dochter dezelfde klachten en moest er een CT-scan gemaakt worden. Bij de huisarts gaf onze dochter nog een keertje over en bleef ze in slaap vallen. De huisarts overlegde met de kinderarts op de SEH en we moesten inderdaad naar de SEH komen. We konden kiezen om met de ambulance te gaan of zelf te rijden. Ik koos voor zelf rijden om niet op de ambulance te hoeven wachten en het rijden naar de huisarts was ook goed gegaan. Bij de SEH werden we al snel naar de behandelkamer geroepen. Na de testen kreeg onze dochter paracetamol tegen de hoofdpijn en ondansetron tegen de misselijkheid. Er moest inderdaad een CT-scan gemaakt worden. Om 15.10 uur werd hij gemaakt. Daarna werden we weer teruggebracht naar onze spoedkamer er werd het wachten op de uitslag. Onze dochter lag de hele tijd te slapen. Om 16.30 uur kregen we eindelijk de uitslag dat er geen bloedingen te zien waren en mochten we naar huis met de adviezen die horen bij een hersenschudding. Wat een opluchting. De komende dagen doen we in elk geval rustig aan.
Ons plan was om een last minute herfstvakantie te boeken, maar toch keken we af en toe op internet naar een bestemming. Ik ging eerst nog naar Valencia en we wilden even afwachten hoe ik daar energetisch van terug kwam. Ook wilden we rekening houden met het vieren van Halloween. In onze buurt vieren we Halloween op vrijdag 25 oktober, dus de herfstvakantie zou dan alleen een midweek worden.
Vandaag keek ik naar een overnachting in de buurt van Bobbejaanland, omdat we daar maar €5,- entree hoeven te betalen met onze Rotterdampas. Zo kwam ik op het verblijf van De Boshovense Velden in Grobbendonk. Op het terrein ligt ook een manage, dus ik mailde de eigenaar om te vragen naar de mogelijkheid voor paardrijden voor onze dochter. Ik kreeg gelijk een email terug dat er van 29 oktober t/m 1 november ponykamp was en dat ze daaraan kon deelnemen of dat we een pony konden huren om te wandelen in het bos voor een uurtje. Ik belde de eigenaresse voor wat meer informatie aangezien onze dochter maar een paar paardrijlessen gehad heeft en ik wilde weten of er alleen kinderen van de manege waren. Ze vertelde dat onze dochter de eerste dag een privé-les zou krijgen om haar niveau te bepalen en indien nodig zou het elke dag een privéles zijn i.p.v. met de groep. Bij het avondeten legden we de optie voor aan onze dochter en zij was meteen enthousiast. Het leek ons ook top, want het ponykamp is dagelijks van 9 tot 16 uur en dan kunnen wij die ochtenden gebruiken om de steden Lier (20 min), Mechelen (40 min)en Antwerpen (30 min) te bezoeken. We boekten de accommodatie van maandag t/m vrijdag inclusief ponykamp. Wat een heerlijk vooruitzicht.
Ik vind het altijd leuk om naar het theater te gaan en kies (voor samen met onze dochter) meestal voor wat kleinere, betaalbare voorstellingen. In de zomervakantie had onze dochter voor het eerst een boek van De Waanzinnige Boomhut gelezen, dus had ik tickets gekocht voor de voorstelling op 29 september om 15 uur in Rijswijk. Vanmorgen hadden we eerst heerlijk buiten gewandeld in het zonnetje en om 11.30 uur had ik al geluncht, zodat ik kon rusten en om 14 uur weer op pad kon gaan. Parkeren is heel makkelijk bij de Rijswijkse Schouwburg met mijn invalideparkeerkaart, dus we waren mooi op tijd. Nog even plassen en een zitverhoger halen voor onze dochter voor we plaats namen in de zaal op de 12e rij. De voorstelling was echt weer genieten met veel grappige momenten. Onze dochter vond het wel spannend toen Andy en Thierry met opblaasbare bananen het publiek in liepen. Hier had ze het in de auto nog steeds over. Op naar de volgende voorstelling/musical op 10 november “De Prinsenjurk En De Gouden Knoop” in de werkplaats Walhalla.
Deze week ging mijn afspraak met een vriendin op dinsdag niet door. Ik had een hele ochtend vrij en besloot eerst de stapel strijk te doen en daarna te starten met ons fotoboek van De Azoren. Normaal zoeken mijn vriend en ik eerst vantevoren de foto’s uit, maar nu besloot ik per bladzijde een selectie te maken. Ik nam onze eigen foto’s als leidraad en vulde deze aan met de foto’s van mijn ouders. Na elke bladzijde stuurde ik mijn moeder daarvan een foto, zodat ze feedback kon geven. Dit deed ze steeds dezelfde dag, dus dat schoot lekker op. Donderdagochtend had ik geen plannen, dus kon ik weer verder. Vrijdagochtend zou ik gaan roeien op de Maas, maar vanwege de harde wind ging dit niet door. Zo kon ik nog anderhalf uur aan het fotoboek besteden. Om 10 uur ging ik de deur uit om naar mijn oma te gaan en boodschappen te doen. Het einde van het fotoboek kwam al in zicht, dus na de lunch maakte ik het fotoboek af. Na mijn middagdutje belde mijn moeder en samen maakten we het fotoboek zo goed als af. Bij drie dagen moet er nog tekst bij, maar dat komt na het weekend wel. Ik was heel trots dat het fotoboek in een week zo ver gekomen was.
Morgen vieren we de verjaardag van onze dochter, dus vandaag werden de laatste boodschappen gehaald en de taart gebakken. Mijn vriend ging al naar de Hoogvliet en ik begon met onze dochter en het buurmeisje aan het maken van de cakemix en het sorteren van de M&M’s. Met een ongeduldig meisje samenwerken vind ik altijd al een uitdaging, maar met twee is het helemaal lastig. Het beslag was vlot gemaakt en de meiden gingen weer verder met legoën. Onze dochter had haar legokat (1720 stukjes) vanmorgen gehad en wilde dat deze al in elkaar stond, zodat ze hem morgen aan de visite kon laten zien. Ik fietste even naar Berkel om bij Scapino een besteld T-shirt en bij de Plus de vegan citroengebakjes op te halen. Hierna maakte ik de witte chocolade tussenlaag voor de taart. Toen de cake afgekoeld was, viel het tegen hoe ver hij gerezen was, dus besloten we nog een laag te bakken. Cakemix had ik nog wel in huis, maar ik kwam margarine tekort. Gelukkig hadden onze buren dit nog wel, dus dat scheelde een tripje naar de supermarkt. De tweede cake ging de oven in en ondertussen lunchte ik. Ook werden nieuwe forex schilderijen bezorgd, dus nieuwgierig bekeek ik deze snel.
Ik lag vrij laat pas in bed en om 14.30 uur moest ik er alweer uit. Ik had beloofd kort geïnterviewd te worden bij de veiling van de Lions uit Hillegersberg, waarvan de opbrengst naar mijn roeivereniging zou gaan. Ik ging erheen op de fiets en zat heerlijk te kletsen in het zonnetje met vrijwilligers van de roeivereniging, tot ik op het podium geroepen werd. Het gesprek verliep goed en ik kreeg veel complimenten. Na de veiling ging ik nog even terug het podium op om aandacht te vragen voor De Vrienden van Roeivalidatie. Zij ondersteunen onze vereniging financieel en waren aanwezig voor eenmalige donaties door middel van een Tikkie. Dit werkte heel goed en ze haalden hiermee ruim €1000,- op. De actie van de Lions had totaal €23.000,- opgebracht, dus hiervan kan mijn roeivereniging een nieuwe Wherry aanschaffen. Ik ging na mijn speeches snel weer naar huis, want na het avondeten moest de taart nog gedecoreerd worden en natuurlijk wilde onze dochter hierbij helpen. Om 19.15 uur was de taart af, maar het duurde nog wel een tijdje voordat onze dochter sliep. Ik was bekaf, maar zeer tevreden dat alles toch gelukt was.
Het was weer tijd voor mijn jaarlijkse MRI om 15.15 uur. Ondanks dat ik de MRI al zo vaak gedaan heb, zag ik er toch wel tegenop. Niet tegen het onderzoek zelf, maar het roept vaak pijnlijke herinneringen op aan de tijd dat ik in het ziekenhuis lag en mijn diagnose kreeg. En het blijft natuurlijk altijd afwachten of mijn MRI-uitslag hetzelfde is gebleven ten opzichte van het jaar ervoor. Dit jaar werd voor het eerst mijn centrale wervelkolom niet gescand, maar alleen mijn hersenen, dus in 15 minuten zat het er weer op.
Donderdag stond mijn uitslag al in mijn online dossier. Mijn MRI was gelijk gebleven, dus de Kesimpta doet zijn werk uitstekend. Wat een opluchting weer. Ik deelde deze uitslag gelijk met onze families en vrienden. Volgende week heb ik nog wel mijn afspraak bij de neuroloog, maar daarvoor heb ik nu geen spanning meer.
We hadden kaartjes voor vrijdag en zaterdag gekocht en voor allebei de dagen oppas geregeld. Vrijdagochtend had ik voor het roeien de logeerspullen van onze dochter al bij mijn ouders gebracht, zodat ik de middag kon rusten. Om 16.45 uur gingen mijn vriend en ik naar het festivalterrein voor de optredens van Niels Geusebroek, Bløf en Krezip. Ondertussen sloten vrienden aan en mijn zus. Wat was het optreden van Bløf heerlijk om mee te zingen. Wel begon het te regenen, dus gingen de poncho’s aan. Na Bløf zochten we een droog plaatsje in een tentje. Gelukkig werd het weer droog. Bij het optreden van Krezip heb ik grotendeels gestaan, steunend op mijn rolstoel voor de balans. Wat trad Krezip heerlijk energiek op. Ze begonnen met een paar nieuwe nummers, maar daarna speelden ze hun oude nummers. Super om hen weer een keertje te zien optreden. Na Krezip gingen mijn vriend en ik naar huis toe. Het was 22 uur geweest en morgen nog een dag.
Heerlijk om ’s morgens net wat langer op bed te kunnen liggen. Om 9 uur haalde ik onze dochter op bij mijn ouders en ging met haar naar de braderie in Berkel. Deze startte pas om 10 uur, maar bijna alles was al opgebouwd en zo konden we rustig kijken. Onze dochter wilde graag op de bungeetrampoline, dus vroegen we of deze al open was. Ze vonden het prima om al te starten, dus onze dochter ging heerlijk springen. We kochten nog uitnodigingen voor haar kinderfeestje en daarna aten we samen een mega suikerspin. Na de lunch ging ik nog even liggen en om 14.15 uur was onze zwager er om op te passen. Om 15 uur begon Snelle, dus ik zocht mijn zus en neefje bij het kidspaviljoen. Mijn neefje genoot van het optreden. In de volle zon was het boven de 25 graden, dus na een stukje van het optreden van Abel gezien te hebben, zochten we een plekje in de schaduw. Het optreden van Claude was het leukste van de dag. We bleven nog voor de Jeugd van Tegenwoordig, maar die vond ik niet leuk, dus stelde ik voor om al naar huis te gaan. Ik had om 22.15 uur afgesproken thuis te zijn, maar nu waren we er al om 21.30 uur. We kletsten nog even na met mijn zwager. Het waren twee gave dagen festival geweest.
Gisteren had ik mijn urine al weggebracht. Ik sliep nog steeds slecht en moest best vaak plassen. Toch “miste” ik het urineverlies wat ik altijd heb met een blaasontsteking. Na een uurtje belde de assistente dat mijn urine op kweek gezet werd. Hij was niet schoon, maar er zat toch een ontstekingscel in.
De volgende ochtend belde ik om te vragen of de uitslag al binnen was, maar helaas en deze verwachtten ze ook niet meer die dag. Erg jammer, want het zou voor mij weer een aangrijpingspunt zijn om beter te kunnen slapen. Net voor de lunch belde de assistente dat de uitslag binnen was. Ik had toch weer blaasontsteking, dus ik kon een kuurtje ophalen bij de apotheek. Hopelijk kan ik dan weer goed slapen en zorgt dat ervoor dat ik weer op mijn juiste energielevel kom. Dit was mijn vierde blaasontsteking in een jaar, dus ik ga dit wel met mijn neuroloog bespreken bij mijn consult op 25 september.
