Tag: SEH

Op de momenten dat ons dochtertje sliep in het ziekenhuis, kwamen er bij mij flashbacks naar boven van mijn eigen opname op de SEH. Dat lange wachten, totdat er een arts komt. De gevoelens van angst en onzekerheid. Vooral bij de afdeling Acute Opname had ik daar last van. De laatste keer dat ik daar was kregen ze mijn infuus niet geprikt, waardoor ik meerdere keren geprikt moest worden. Ook was het er toen zo warm dat ik er misselijk van werd. Met tegenzin ging ik toen de andere twee dagen nog naar het ziekenhuis.

Gelukkig hadden we hele lieve verpleegkundigen woensdag, waardoor we alleen lagen op onze zaal van de Acute Opname. Ze deden heel lief het licht voor ons uit en zorgden ervoor dat er geen nieuwe mensen op onze kamer kwamen. Dat ontroerde mij en zorgde ervoor dat ik rustig naast ons dochtertje in bed lag. Wat voelde ik een opluchting toen we naar huis mochten. Hopelijk hoeven we een lange tijd niet meer naar de SEH/Acute opname.

Ik ging ons dochtertje ophalen bij een vriendje waar ze aan het spelen was. Ons dochtertje wilde nog één keertje schommelen voor we gingen. Tijdens het schommelen brak het touw van de schommel. Ze viel plat op haar buik en de zijkant van haar gezicht. Ze begon gelijk te huilen en was een tijdje ontroostbaar. Thuis mocht ze als troost een filmpje kijken, maar toen klaagde ze over verminderd zicht. Dat was schrikken. We keken het nog even aan, maar bij het avondeten viel ze steeds in slaap. Ik belde de huisartsenpost en 20 minuten later hadden we een afspraak. Na 45 minuten wachten waren we nog niet aan de beurt, dus ik ging navraag doen bij de balie. Ze verzekerden mij dat als er geen urgente mensen kwamen, wij echt de volgende waren. Plots begon ons dochtertje te spugen. Ze zat bij mij op schoot en we zaten allebei helemaal onder. Gelukkig schoot een mevrouw tegenover ons te hulp en ze regelden bakjes en doekjes. Ondertussen werden we geroepen door de arts. De arts keek haar na. Ze vertrouwde het niet en ze belde de kinderarts om te overleggen. De kinderarts wilde ons ook nog zien, dus moesten wij ons melden bij de SEH. Hier werden we geholpen door een hele lieve verpleegkundige die de controles deed. Eerst bij mij, zodat ons dochtertje wist wat er zou gebeuren. De kinderarts wilde nog een scan laten maken. Ondertussen was ons dochtertje op de onderzoekstafel weer in slaap gevallen. We werden met de rolstoel opgehaald voor de CT-scan. Ik kreeg een loodschort aan, zodat ik er bij mocht blijven. Ons dochtertje vond het heel spannend, maar ze bleef goed stil liggen. Hierna werden we naar de afdeling Acute Opname gebracht waar we een bed kregen. Ons dochtertje had nog veel vragen over de scan. Nadat ik deze beantwoord had, werd ze rustiger en viel ze weer in slaap. We moesten nog een tijd op de uitslag wachten. De kinderarts kwam met de uitslag en deze was goed. Het was 22 uur (3,5 uur na binnenkomst) toen we weer naar huis mochten. Doordat er een CT-scan gemaakt was en het bijna 6 uur geleden was dat ons dochtertje gevallen was, hoefden we haar ’s nachts niet wakker te maken.

De volgende ochtend was ons dochtertje nog wat hangerig, dus bleef ze nog een dagje thuis. Gelukkig zagen we haar steeds meer opknappen. Met de lunch bracht ik haar naar mijn ouders, zodat ik een middagdutje kon doen. Daar was ik wel aan toe, na alle spanning van de avond ervoor.