Met enige regelmaat kwam ik in ons berghok mijn doos met skates tegen. Tot nu toe had ik er nog niets mee gedaan. Ik had ze kort voor mijn MS diagnose in 2015 gekocht en daarna nog 1x geprobeerd tijdens mijn tweede revalidatie. Daar skatete ik achter de rollator voor mijn balans.
Ik vroeg mijn vriend om mee te gaan. Op de straat kwam ik nauwelijks vooruit, maar op het asfalt ging het beter. Toch kost het zoveel moeite om mijn balans te vinden en trillen mijn benen licht. Het laatste stuk hielp mijn vriend mij weer om thuis te komen. Bij de voordeur kwamen de tranen en de teleurstelling eruit. Eerst mijn skates uitdoen. Hoe werkte dat mechanisme ook alweer? Het lukte en ik liet mij huilend achterover vallen op de vloer van de woonkamer. Ik voelde me verdrietig en verslagen tegelijkertijd. Weer iets waar ik echt van hield, waarvan ik definitief afscheid moet nemen. Nooit meer dat heerlijke gevoel van vrijheid ervaren op de skates met de zon op mijn huid en de wind door mijn haren. Het was voor mij ook een manier van ontladen. Met fietsen lukt mij het soms ook dat geluksgevoel te krijgen, dus daar zal ik het bij moeten houden.
