Soms lees ik een stukje in een blad waarin ik heel veel herken. Dit stukje wil ik graag met jullie delen, omdat het een deel van mijn leven omschrijft dat ik nog niet geaccepteerd hebt. Het stuk staat in de MS info van de maand mei en is geschreven door Anne.
Eindelijk een term die past bij het frustrerende gevoel dat mijn sociale leven zo klein is geworden: verarming. Het klopt zó. Ik wil helemaal niet minder afspreken; ik zou graag ’s avonds met vriendinnen afspreken om een wijntje te gaan drinken of naar een verjaardag gaan. Dit lukt gewoon niet meer, omdat ik mezelf de rust niet meer gun om een dag of dagen bij te komen. Het past niet meer in mijn leven, omdat ik de volgende dag ook weer voor ons dochtertje wil zorgen.
De oplossing om overdag af te spreken of met een dineetje probeer ik vaak. Zo kan ik toch wat vrienden blijven zien, alleen lukt dit helaas niet met iedereen. En zeker niet zo vaak als ik zou willen.
