Nu het zo vroor was het wachten totdat de eerste mensen bij ons in de achtertuin op de sloot gingen schaatsen. Toen de eerste stoere jongens het ijs getest hadden, heb ik (nadat ik bijgekomen was van het werk) ook mijn schaatsen opgezocht. Het was weer flink wennen en ik blijf moeite houden met mijn evenwicht, maar ik kan het wel. Niet zo lang natuurlijk, maar heerlijk om weer even op het ijs te staan.
De volgende dag kwam een vriendin met haar dochters schaatsen en ben ik ook meegegaan. Iets langer dan gisteren en het ging ook wat beter. Het geeft z’n dubbel gevoel. Aan de ene kant ben ik heel trots dat ik het weer kan, maar aan de andere kant ben ik zoveel slechter in het schaatsen dat ik met weemoed terugdenk.
