Het lijkt alsof ik een deel van mijn diagnose nu pas aan het verwerken ben. Ik heb altijd veel in de doe-modus gestaan en nu (mede door extra vermoeidheid) ben ik meer aan het denken en voelen. Ook het zoeken van opnieuw een nieuwe balans draagt hieraan bij. Mijn gezin gaat voor, dan mijn werk en daarna kom ik pas. Hierdoor blijft er erg weinig tijd voor mezelf over, ondanks dat ik die vrijdag overdag wel heb. Op de vrijdag heb ik vaak de ochtend om iets leuks te doen en de middag lig ik op bed om bij te komen. Ik mis de avonden gewoon ontzettend. Nadat ik om uiterlijk half acht onze dochter op bed gelegd heb, kan ik meestal nog een uurtje tv kijken, maar daarna is het echt op. De deur ga ik ’s avonds maar weinig uit.
Ook op het werk heb ik besloten iets meer naar balans te zoeken. De zes uur die ik werk putten mij best uit, dus wil volgende week gaan bespreken of vijf uur misschien (voor tijdelijk) ook een mogelijkheid is. Ik voel me nu net een ballon die heel langzaam leegloopt. Bij dat dieptepunt moet ik echt vandaan blijven, want dat is voor niemand goed. Momenteel lijdt mijn humeur er al wel onder 🙁
