Op sommige dagen ben ik nog flink aan het piekeren hoe ik nu het liefst mijn leven wil invullen; zo ook vandaag. Ik ben nog heel erg aan het zoeken naar de juiste balans. Ik overweeg om een coachingstraject te gaan volgen ter ondersteuning op dit proces. Een psychologisch traject zou ook kunnen, maar ik weet al wel waar de pijnpunten liggen. Ik wil gewoon altijd meer dan dat mijn lijf aankan. Zo heb ik altijd geleefd en dat probeer ik met mijn MS nog steeds. Weliswaar op een veel lager pitje, maar ik doe het nog wel. Bijvoorbeeld met het schaatsen waar ik laatst over schreef. Ik had drie dagen achter elkaar geschaatst en op die dagen accepteer ik mijn vermoeide lichaam, want ik had ook de euforie van het schaatsen. De week erna had ik een slechte week, mede door de spierpijn en vermoeidheid van het schaatsen, maar dan accepteer ik mijn vermoeide lichaam niet
Ik sprak hier vandaag over met mijn fysiotherapeut. Hij vergeleek mij met een ruiter en een paard. De ruiter spoort steeds het paard aan om te blijven lopen, maar op een gegeven moment loopt het paard minder hard en op een gegeven moment zelfs niet meer. Dit terwijl de ruiter nog steeds door wil gaan, maar zonder paard kan dit niet. De metafoor is dat de ruiter mijn hoofd is en het paard mijn lijf. Ik herkende de metafoor heel goed. Nu nog de juiste weg vinden.
