Vandaag stond de meditatietraining bij het MS-fonds op mijn planning. Ik had mij bewust niet opgegeven, maar ’s morgens contact gezocht met de dame die de training verzorgde. De training begon pas om half twaalf, dus kon ik mooi nog wat boodschappen en viooltjes halen. Zoals altijd had ik hier wat te weinig tijd voor ingepland, dus was een beetje gehaast toen ik aankwam. Gelukkig gelijk een leuk gesprek, waardoor ik direct tot rust kwam. Ik was ook al een half jaar niet meer bij het MS-fonds geweest, dus had veel te vertellen. De training begon met een aardemeditatie. Het duurde even voor ik de juiste concentratie te pakken had, maar daarna was het heerlijk.
Het onderwerp van vandaag was onzekerheid en zelfcompassie. Wat paste dat mooi bij de fase/zoektocht waarin ik mij nu bevind. Onzekerheid over het wel goed genoeg zijn als vriendin en moeder. Hier heeft iedereen denk ik wel last van, maar het hebben van MS maakt dit net wat erger. Ik merkte dat de andere cursisten hier ook last van hebben. Zelfcompassie heb ik altijd al moeilijk gevonden. Ik kan van anderen houden en genieten, maar heb moeite om van mezelf te houden en lang te genieten. Ik ben altijd maar weer bezig met het volgende project. De trainster vertelde dat er het goed zou zijn als ik minder zou jagen en meer zou zorgen voor mezelf. Wat zou ik dat graag willen. Ik denk dat ik daar een veel tevredener en gelukkiger mee zou kunnen zijn. Mooie punten dus om mee te nemen in mijn zoektocht. 
Het gedicht in de foto raakte mij erg. Gewoon goed genoeg zijn zoals je bent. Zou ook ik dat kunnen?
Thuis nog even tv gekeken voordat ik mijn bed in dook. Na een tijdje onrustig woelen, was ik toch in slaap gevallen tot de wekker ging om ons dochtertje op te halen bij de kinderopvang.
