Rond 12 uur kwamen we aan op het park. Het huisje was helaas nog niet klaar, want de early check-inn was vanaf 14 uur. We gingen lunchen bij Bartjes Boerderij op het park. Hier hadden ze een simpele lunchkaart met de keuze uit vier glutenvrije broodjes. Ondertussen was ons dochtertje aan het spelen in de binnenspeeltuin en arriveerden mijn ouders ook. Na de lunch was het huisje klaar en kon het uitladen van de auto beginnen. Hiermee hielp ik nog, maar daarna ging ik rusten. Ik was erg moe en tegelijkertijd onrustig. Ik vond het zo moeilijk om op bed te liggen terwijl iedereen nog hard aan het werk is. Nadat ik toch een tijdje gerust had, reed ik in de rolstoel met ons dochtertje mee toen ze ging skaten. We kwamen bij de receptie uit en daar was Bollo. Ons dochtertje vond hem niet interessant, dus verkenden we de plaza verder. We vonden een X-wall waarop je digitale spellen kon spelen, waar ons dochtertje een tijdje bleef spelen. Ook keken we bij het zwembad en de pump-trackbaan. Genoeg te doen de komende dagen.
Zaterdagochtend gingen mijn dochtertje en ik zwemmen. We konden mijn rolstoel in het mindervaliden-toilet plaatsen en hiervandaan was de doorgang naar het zwembad, ideaal. We zwommen eerst samen en later had ze een vriendinnetje waarmee ze zwom, terwijl ik haar vanaf de kant in de gaten hield. Net voor we naar huis gingen, nog een keertje samen van de glijbaan. Hierbij had ik water in mijn neus gekregen, wat ik eruit blies. Terwijl ik dit deed klapte mijn rechteroor dicht en voelde ik heel pijnlijk een druppel naar binnen lopen.
Ik was erg trots dat het zwemmen gelukt was, maar baalde erg van de oorpijn. Na mijn middagdutje gingen mijn vriend en dochtertje naar een paardrijles. Gelukkig had ik geslapen, waardoor ik met mijn moeder bij de les kon kijken vanuit de rolstoel. ’s Avonds gingen we eten bij Pannenkoekenrestaurant De Strohoed. Het was weer heerlijk.
Zondagochtend gingen mijn vader, vriend en dochtertje een ritje maken met de stoomtrein. Ik had besloten niet mee te gaan, omdat ik dan pas rond 13.30 uur in bed zou liggen. Dat was helaas nog niet haalbaar qua energie. Mijn moeder bleef bij mij en samen wandelden/rolden we een groot deel van het park rond. Na mijn middagdutje wilde ons dochtertje wel weer paardrijden en ik kon nog een plekje boeken bij de parkrit. Dit keer ging mijn vader mee en kon ik meerijden naast hen. Daarna bleven we nog hangen in de speeltuin waar we een wijntje dronken. Gelukkig reageerde ik nu beter op de alcohol dan de week ervoor. Toen voelde ik mij na een half glas al aangeschoten.
Maandagochtend gingen mijn ouders, dochtertje en ik naar Bourtange. Ik was er 15 jaar geleden ook geweest. Met de rolstoel waren sommige stukken vervelend om te rijden, omdat ik over de ouderwets kinderkopjes moest. Dit hobbelde enorm, maar verder was het leuk om er te zijn. We lunchten nog in de vesting bij ’t Oal Kroegje en daarna was het weer tijd om terug te gaan. Aan het einde van de middag wilde ons dochtertje nog naar de pump-trackbaan, dus gingen mijn moeder en ik met haar mee. Ze vond het steppen daar erg gaaf om te doen en ging steeds harder rijden. Tijdens deze drukke dagen lukte het mij niet om ’s avonds nog te helpen om ons dochtertje op bed te leggen, maar ik was wel trots op alles wat lukte. Ik moest wel alles met mijn rolstoel doen, maar zo had ik iets meer energie (lees nog steeds een stuk minder dan voor mijn aanval) om toch van alle activiteiten te kunnen genieten.
Dinsdagochtend gingen mijn moeder, dochtertje en ik weer zwemmen. Ook nu kreeg ons dochtertje weer contact met een meisje, waarmee ze een tijdje samen zwom. ’s Middags was mijn energie op, waardoor ik lang op bed bleef liggen. Zo kon ik ’s avonds wel weer mee uit eten bij Robin Hood.
Woensdagochtend reden mijn vader, vriend, dochtertje en ik naar Exloo om het Sabeltandtijgerspoor te lopen. We hadden van tevoren wel gelezen dat de route niet met de rolstoel kon, maar we besloten het erop te wagen. Het eerste stuk ging goed, totdat we (met een opstapje) over schrikdraad moesten klimmen. Ik wilde het al opgeven, maar mijn vader en vriend waren zo dapper om mijn rolstoel uit elkaar te halen en erover te tillen. Later op de route had ik hen nog hard nodig. Sommige hellingen waren erg stijl, zodat ik moest lopen terwijl zij de rolstoel naar boven duwden. Ook nog veel omgevallen bomen waar de stoel overheen getild moest worden. Ik voelde me hierbij erg ongemakkelijk, maar zij vonden het geen enkel probleem. Zo maakten we er een workout van voor ons allemaal. Voor ons dochtertje was het een leuke route met allerlei klimparcoursen tussendoor. ’s Middags ging mijn vriend met ons dochtertje zwemmen. Ik ging nog heel even bij hen kijken en mee een ijsje eten.
