Blog

Deze week verliep een stuk makkelijker. Ik heb mijn werkgeefster gesproken en mag voortaan op de dinsdag beginnen wanneer het mij uitkomt. Dit geldt ook voor de donderdag in de oneven week. Dit geeft mij een hoop extra ruimte om ’s middags weer naar bed te gaan. Hopelijk is deze oplossing voldoende om de weken voortaan goed door te komen.

We zijn ook nog een avond spontaan uit eten gegaan, nadat we Sanne bij mijn schoonmoeder gebracht hadden. Dat voelde  als een enorme bonus en doordat Sanne bleef slapen konden we donderdagochtend ook rustig de deur uit.

Ik heb de joggingbroek altijd verafschuwd, totdat ik ’s middags ineens altijd naar bed ging. Sindsdien loop ik thuis heel vaak in een joggingbroek, doordat ik dan zo mijn bed in kan zonder om te kleden. Ik weet het, totaal niet mooi en sexy, maar zo makkelijk.

Het lijkt alsof ik een deel van mijn diagnose nu pas aan het verwerken ben. Ik heb altijd veel in de doe-modus gestaan en nu (mede door extra  vermoeidheid) ben ik meer aan het denken en voelen. Ook het zoeken van opnieuw een nieuwe balans draagt hieraan bij. Mijn gezin gaat voor, dan mijn werk en daarna kom ik pas. Hierdoor blijft er erg weinig tijd voor mezelf over, ondanks dat ik die vrijdag overdag wel heb. Op de vrijdag heb ik vaak de ochtend om iets leuks te doen en de middag lig ik op bed om bij te komen. Ik mis de avonden gewoon ontzettend. Nadat ik om uiterlijk half acht onze dochter op bed gelegd heb, kan ik meestal nog een uurtje tv kijken, maar daarna is het echt op. De deur ga ik ’s avonds maar weinig uit.

Ook op het werk heb ik besloten iets meer naar balans te zoeken. De zes uur die ik werk putten mij best uit, dus wil volgende week gaan bespreken of vijf uur misschien (voor tijdelijk) ook een mogelijkheid is. Ik voel me nu net een ballon die heel langzaam leegloopt. Bij dat dieptepunt moet ik echt vandaan blijven, want dat is voor niemand goed. Momenteel lijdt mijn humeur er al wel onder 🙁

Hallo lezers,

Sorry dat jullie zo lang niets van mij gehoord hebben. Ik ben in de tussentijd trouw blijven schrijven en stuurde ongeveer 1x per maand een mailing, maar door een technische fout zijn deze sinds augustus niet meer aangekomen. Deze fout is nu verholpen en ik ga jullie weer op de hoogte houden.

Nu het zo vroor was het wachten totdat de eerste mensen bij ons in de achtertuin op de sloot gingen schaatsen. Toen de eerste stoere jongens het ijs getest hadden, heb ik (nadat ik bijgekomen was van het werk) ook mijn schaatsen opgezocht. Het was weer flink wennen en ik blijf moeite houden met mijn evenwicht, maar ik kan het wel. Niet zo lang natuurlijk, maar heerlijk om weer even op het ijs te staan.

De volgende dag kwam een vriendin met haar dochters schaatsen en ben ik ook meegegaan. Iets langer dan gisteren en het ging ook wat beter. Het geeft z’n dubbel gevoel. Aan de ene kant ben ik heel trots dat ik het weer kan, maar aan de andere kant ben ik zoveel slechter in het schaatsen dat ik met weemoed terugdenk.

Een vriendin kwam op bezoek en wilde graag shoppen voor een paar zwarte laarsjes. Ook ik kon nog wel wat aanvulling van mijn kledingkast gebruiken, dus we gingen kort naar Rotterdam. Mijn vriendin reed, zodat ik mijn energie kon gebruiken voor het lopen. In elke schoenenwinkel waar we kwamen, ging ik gelijk op het bankje zitten en keek mijn vriendin rustig rond. Ik vond het namelijk veel te koud om in de rolstoel te zitten, dus zo was het een prima oplossing. Na een paar winkels was het de hoogste tijd om op te warmen tijdens de lunch. Ook begon ik weer aardig te zwalken, dus rust was hard nodig. Hierna was ik ook wel op, dus daarna naar huis gegaan na een gezellige ochtend met bijkletsen en twee shirtjes in de pocket.

Vrijdag is de dag, waarop ik tijd heb voor mezelf en leuke dingen kan doen. Soms is het alleen niet makkelijk om iemand te vinden die mee kan. Bijna iedereen heeft kinderen of is aan het werk. Ik heb mij voorgenomen om dan gewoon alleen op stap te gaan. Ik ben naar 50 Shades of Freed geweest. Om mij nog meer alleen te laten voelen, zat er verder niemand ik de bioscoop J. Het was ook om 13 uur al. Ik heb heerlijk genoten van de film en zou een volgende keer rustig weer alleen gaan.

Helaas kon onze oppas niet, dus waren mijn vriend en ik aan het schuiven geweest met ons werk waardoor we zelf op konden passen. Sanne was ‘s nachts al vaak wakker geweest waardoor ik om 5:15 Sanne de fles aan het geven was. Hierna alleen nog licht gedommeld, dus ik begon al vermoeid aan een pittige dag. Gelukkig is ons dochtertje ’s morgens erg makkelijk en goedgehumeurd. Mijn zus en neefje kwamen even oppassen zodat ik naar de huisarts kon. Ook hielpen zij met ons dochtertje in bad doen. Alleen is dat altijd een hele klus.

Ik had ook nog flinke spierpijn van het wandelen zondag, maar wil mij zo graag bewijzen op mijn nieuwe werk, dat een moe lijf en een kort nachtje niet genoeg redenen zijn voor een ziekmelding (wat natuurlijk wel heel verstandig zou zijn). Ik had mijn moeder geregeld voor de woensdagmiddag en mijn vriend zou ’s middags voor mij en het eten zorgen. Op het werk was het druk, maar ik kreeg wel alles af. Mijn apotheker benadrukte nog, dat ze het fijn vond, dat ik er was en dat ik mijn toegevoegde waarde al bewezen had. Dat was heerlijk om te horen. Thuis kon ik rustig op de bank gaan liggen en het avondeten werd gekookt. Om 19 uur nog wel ons dochtertje de fles gegeven en op bed gelegd en zelf ook gelijk naar bed gegaan. 19:30 uur is erg vroeg, maar ik kon echt niet meer.

Meestal als we gaan wandelen, duwt mijn vriend de kinderwagen. Nu was ik alleen met de kinderwagen onderweg naar een vriendin. Op de heenweg heb ik op twee punten getwijfeld of het niet te ver was. Ik besloot door te zetten. Ik hoefde niet direct weer terug. Kapot kwam ik daar aan en bedacht dat mijn vriend ons misschien op kon halen met de auto. Helaas kon ik hem niet bereiken, dus moest ik wel zelf terug lopen. Ik had al bedacht dat ik nu morgen niet ging sporten. Deze wandeling was al sportief genoeg. Gelukkig ging de terugweg vlotter dan de heenweg. Ons dochtertje was in slaap gevallen, dus thuis kon ik eerst bijkomen. Nog nagekeken hoe ver ik nu gelopen had. Het was 3,6 km.