Blog

Het UWV heeft tot 22 december de tijd om mijn bezwaarschrift te behandelen. Mijn bezwaar ging niet over mijn afkeuringspercentage van 80-100%, maar over het aantal uren waarop mijn uitkering gebaseerd is. Ik was namelijk iets meer dan een jaar voor mijn diagnose (na een periode van ziekmelding vanwege oververmoeidheid), contractueel terug gegaan van 40 naar 28 uur.

Ik was erg zenuwachtig voor de hoorzitting, maar mijn vriend gelukkig niet. Hij heeft met zijn werk al vele hoorzittingen meegemaakt en ging ook mee naar de hoorzitting. Bij het bezwaarschrift hadden we alle bewijsstukken van eerdere bezoeken (vanaf 2009) aan de neuroloog en de verslagen van de bedrijfsarts al bijgevoegd, maar voor de zekerheid hadden we deze ook nog meegenomen.

In onze ogen verliep de hoorzitting goed. Zeker toen de verzekeringsarts aangaf dat de arbodienst mijn ziekmelding uit 2015 aan 2014 had moeten koppelen. Nu het officiële bericht maar afwachten. Hopelijk laten ze dit voor 22 december weten, want tijdens de hoorzitting gaf het UWV aan dat zij deze periode nog met 6 weken mogen verlengen.

Voor het eerst sinds weken, was ik aan de beurt om Sanne ’s nachts te verzorgen. Mijn vriend was ziek en zo kon hij eens een goede nacht maken. Hij deed nog een fles, voordat hij zou gaan slapen. De nacht hiervoor had ik goed geslapen, doordat Sanne uit logeren was bij mijn schoonmoeder. Natuurlijk lukt zo’n shift gewoon, maar voel ik het slaapgebrek direct in mijn benen. Ook krijg ik de drukkertjes van de romper lastiger dicht.  Mijn vriend was om 7:30 uur weer uitgeslapen en een beetje opgeknapt, dus kon ik nog eventjes slapen.

Wat is het toch irritant om wakker te zijn om 3:45 uur, terwijl je dochtertje lekker verder slaapt. Dat is één van de dingen die echt veranderd zijn. Voorheen kon ik altijd slapen als ik moe was. Nu lig ik maar te luisteren of ik geen geluidjes hoor. Gelukkig word ik maar weinig zo vroeg wakker, doordat mijn vriend alle nachtvoedingen doet. Hij houdt dit erg goed vol, ondanks dat hij gewoon aan het werk is. Deze ochtend heb ik het van hem overgenomen. Slapen lukte me niet meer tot de volgende fles van 8 uur, dus heb ik mijn tijd besteed aan sinterklaasgedichten verzinnen.

Ik was helemaal nog niet bijgekomen van gisteren, maar wilde toch erg graag naar de glutenvrije markt in Leiden gaan. Mijn ouders gingen ook mee en die haalden ons op. Wat was het weer druk. Mijn vriend duwde de kinderwagen en ondertussen vulde ik het boodschappenmandje met allerlei lekkers. Halverwege de route begon eigenlijk de rij voor de kassa al, maar ik kon niet meer staan. Mijn vriend bleef rustig in de rij staan (Sanne lag heerlijk te slapen) en ik ben buiten op een bankje gaan zitten.  Hier kon ik gelukkig en tijdje zitten, terwijl mijn vader glutenvrij kibbeling kocht. Lekker smullen en thuis met een volle buik mijn bed weer in.

Alles ben ik weer opnieuw aan het proberen. Zo ook het shoppen. Samen met mijn vriend en dochtertje gingen we naar Den Haag. Ik wilde graag lopend, want met de kinderwagen erbij nemen we al veel plaats in. We wilden maar naar drie winkels en lunchen. We starten met de Prenatal gevolgd door de Sting. Ik wilde graag nieuwe vesten, want vorig jaar had ik zo weinig gekocht vanwege mijn zwangerschap, dat ik het liefst een hele nieuwe garderobe aan zou schaffen. De buit bleef helaas steken bij vier shirtjes. Hierna gauw het lunchzaakje Bittersweet opgezocht, want ik kon nog maar moeilijk lopen. Bij Bittersweet zijn alle gerechten glutenvrij, dus we bestelden één broodgerecht en een plateautje met zoete lekkernijen.

Hierna was mijn energie wel op, maar in mijn enthousiasme wilde ik nog wel verder. Wat was ik blij dat mijn vriend hier anders over dacht, want op de terugweg naar de auto voelde ik pas echt hoe moe ik was. Maar weer een mooie stap gemaakt en heerlijk om met mijn gezin op stap te zijn.

Ik heb een nieuw glutenvrij adres ontdekt. Ik ging hiernaar op zoek, want ik was op het Geniusbrood uitgekeken. Het nieuwe verse brood dat AH geïntroduceerd heeft, vond ik veel te droog. Op Facebook kwam ik een advertentie van Bakker Leo tegen, waar je voor een mooie prijs een kennismakingspakket kon bestellen. Hier was ik zo enthousiast over dat ik nu dagelijks brood hiervan eet. De witte tijgerbolletjes en het meerzadenbrood zijn mijn favorieten. Ook de cake is erg zacht en smaakvol

Een collega had een tijdje geleden al gevraagd, of ik aan wilde geven, wanneer ik toe was aan bezoek. Ik heb dit een tijdje afgehouden, omdat ik flink gefrustreerd was over betalingsproblemen van mijn zwangerschapsuitkering.

Het bezoek thuis werd geruild voor een bezoekje van Sanne en mij aan het werk, want veel collega’s waren erg nieuwsgierig. Het was nog een hele tour om gedoucht en al om 10 uur op het werk te zijn. Hoe mensen dat doen die om half negen op hun werk moeten zijn en daarvoor al bij de kinderopvang geweest zijn, is voor mij vooralsnog een raadsel.

Daar aangekomen leek het net sinterklaas. Wat lagen er veel cadeautjes voor ons. Ook vanuit de vestigingen Assen en Voorschoten waren er cadeautjes naar Den Haag gekomen. Sanne lag lekker naar iedereen te kijken vanuit de Maxi-Cosi en ik was met twee collega’s beschuit met muisjes aan het smeren. Het was leuk om iedereen weer te zien en er werd veel aandacht aan ons besteed. Iedereen kwam een beschuitje eten. Natuurlijk kreeg ik vaak de moeilijke vraag hoe het met mij ging. Iedereen vind mij er zo goed uitzien, doordat ik al mijn zwangerschapskilo’s al kwijt ben, maar dat zegt natuurlijk niets over hoe ik mij voel. Daarom gaf ik het korte en tactische antwoord ‘redelijk’. Na een klein uurtje gingen we mijn schoonmoeder ophalen, zodat ik de rest van de dag rustig aan kon doen.

Vandaag kwam er een collega van mijn vriend op kraambezoek en merkte op dat ik minder blogs schreef. Dat klopt ook wel. Ik merk dat ik minder te vertellen heb, doordat nu met Sanne (inmiddels 8 weken oud) mijn wereld een stuk kleiner geworden is. Mijn wereld bestaat uit verzorgen, knuffelen, eten, rusten, tv kijken,boodschappen doen, kraambezoek, wandelen en slapen.
Aan meer kom ik echt nog niet toe. Ik zit nog zo laag in mijn energie. Dit maakt me soms erg verdrietig en onzeker. Gelukkig troosten anderen mij, door te zeggen dat veel moeders hier last van hebben. Ook moeders zonder MS.