Blog

Hoera Sanne is al 1 maand oud! Wat is deze maand snel voorbij gevlogen en wat is er ontzettend veel gebeurd. Ik krabbel qua energie langzaam weer een beetje op, na mijn dieptepunt twee weken geleden bereikt te hebben. Mijn vriend neemt nog steeds de avond- en nachtvoeding voor zijn rekening, maar ik heb de afgelopen twee dagen die van 5/6 uur gedaan. Ik lig dan wel al om 21 uur in bed en ga ‘s middags ook nog anderhalf uur naar bed, maar wat voel ik me trots dat ik weer kan helpen. Het was ook wel nodig nu mijn vriend ‘s ochtends weer aan het werk is. Hopelijk zet de stijgende lijn door en kan ik steeds meer voor ons meisje gaan zorgen.

We waren sinds mijn bevalling al best vaak in de wijk aan het wandelen geweest. Wat weer begon met alleen de straat heen en weer, werd mijn loopafstand steeds weer een beetje uitgebreid. Vandaag had ik besloten dat het wandelen naar dorp (850 meter enkel) om daar boodschappen te doen wel haalbaar moest zijn. Mijn vriend en dochter gingen ook mee met de kinderwagen. Het ging best soepel, al was een stukje hellend omhoog pittig, maar met kleine stapjes kwam ik er ook.

Op de terugweg kwam wel het moment dat ik bijna thuis was en eigenlijk niet meer kon. Gelukkig hoefde ik alleen de straat nog uit te lopen. Thuis aangekomen languit op de bank gaan liggen om weer bij te komen.

Ik dacht dat ik mijn grenzen goed kende, maar voor onze dochter ging ik onbewust veel verder. Dat begon al met het volhouden van de borstvoeding. We maakten nog een afspraak met de lactatiekundige om zeker te weten, dat ik er alles aan gedaan had om het te laten slagen. Het was een fijn gesprek en we kregen een nieuw plan aangeboden, maar na een slapeloze nacht heb ik besloten te stoppen en geen extra uren meer in borstvoeding te steken. Nu hoefde ik alleen het kolven nog af te bouwen.

Ook heeft mijn energielevel echt een dieptepunt bereikt, ondanks dat mijn vriend de nachten voor zijn rekening neemt. Ik slaap zo licht, dat ik vaak toch wakker wordt en dan de ene keer toch help en mij de andere keer nog weer omdraai. Overdag lukt slapen niet altijd, omdat ik mij zorgen maak over de komende maanden. Voorlopig kan ik nog geen hele dag voor Sanne zorgen en mijn vriend moet ook weer aan het werk. We hebben nu een plan gemaakt tot de Kerstvakantie dat onze moeders 1 dag per week bijspringen, om bij mij de onrust een beetje weg te nemen, maar moeilijk en confronterend blijft het wel. Al die hormonen helpen natuurlijk ook niet  mee en zorgen soms voor een flinke huilbui.

Gelukkig kan ik wel van Sanne genieten, dus ik heb er vertrouwen in dat alles uiteindelijk wel goed komt, maar wanneer, dat blijft een vraagteken. Hopelijk snel.

Wat vliegen de dagen snel voorbij. We hadden vanwege het lastig opstarten van mijn borstvoeding extra kraamzorg gekregen t/m Sanne haar 10e dag. Het was spannend om zonder de lieve kraamzorg verder te gaan, maar het ging best goed en gelukkig mochten we haar appen met vragen. Vanwege het slaapgebrek en bijbehorende vermoeidheid was alle vertelde informatie niet altijd even goed blijven hangen.

Op Sanne haar zesde dag hebben we besloten dat mijn vriend Sanne ’s nachts een fles geeft, zodat ik een langer blok kan slapen.

Sinds gisteren zit Sanne boven haar geboortegewicht, waardoor we vandaag eindelijk met z’n drietjes maar buiten mochten. We besloten naar dorp te gaan voor wat kleine boodschappen. Ik kon vanwege de bevalling nog niet zo ver lopen, dus ik ging met de rolstoel en mijn vriend duwde de kinderwagen. We waren net een lange sliert in de winkels en hadden best wat bekijks, maar dat kon de glimlach niet van mijn gezicht halen.

Tijdens mijn zwangerschap heb ik heel bewust gelet op mijn eetgedrag. Ik was bang dat ik de kilo’s na mijn bevalling moeilijk kwijt zou raken. Zeker doordat mijn mogelijkheden qua sporten erg beperkt zijn. Ik was tijdens mijn zwangerschap maar 7 kilo aangekomen. Ik was erg benieuwd, dus stapte voor het douchen op de weegschaal. Ik was erg verbaasd. Ik was al mijn zwangerschapskilo’s al kwijt en zelfs een halve kilo meer.

Ik had het gevoel dat ik op 24 of 25 september zou gaan bevallen. Ik zat er niet ver naast. Op 22 september braken rond 22:00 uur mijn vliezen, terwijl ik bij mijn zus wegliep na een gezellig theetje. Eerst nog getwijfeld of het echt mijn vliezen waren, of dat ik plots door de zwangerschap incontinent geworden was. Mijn weeën lieten niet lang op zich wachten en om half vier hebben we de verloskundige gebeld. Zij was er met een half uurtje en gelukkig had ik al drie centimeter ontsluiting. We besloten om maar rustig richting het ziekenhuis te gaan, omdat ik soms al moeite had met het opvangen van de weeën qua houding (liggend kwamen ze vrij hoog, op de fitnessbal teveel op mijn achterkantje; op de harde douchekruk ging het nog het beste). In het ziekenhuis ben ik onder de douche gaan zitten in de hoop dat de warmte wat meer ontspanning zou geven. Om half zes vroeg ik mijn vriend de verloskundige weer te bellen, zodat we konden gaan beginnen met pijnbestrijding, want het lukte me niet om tussen de weeën te ontspannen. Ze kwam en ik had 5 cm ontsluiting. De baby en ik werden eerst 30 minuten gemonitord, voordat de morfinepomp werd aangesloten. Hierna waren de weeën een stukje beter te doen. Om 11.10 had ik voldoende ontsluiting en om 12:05 is onze dochter Sanne geboren.

Wat een gaaf gevoel geeft dat als je je baby voor het eerst ziet. Helaas was het harde werken nog niet voorbij. Mijn placenta wilde niet loslaten. Na een half uur Sanne op mijn borst gehad te hebben, werd ik naar de operatiekamer gereden om de placenta onder narcose te laten verwijderen. Wat was ik verdrietig dat ik bij ons meisje en mijn vriend weg moest. Gelukkig was iedereen bij de operatiekamer erg lief voor me. Nadat ik wakker werd van de narcose, vroeg ik gelijk of ik terug mocht naar mijn kamer. Om kwart voor drie was ik weer bij mijn gezinnetje om verder te genieten.

We hadden onze ouders op de hoogte gehouden en die stonden te popelen om te komen, dus belden we ze dat ze mochten komen gluren. Wat een blijdschap op de gezichten van iedereen. Heel mooi om te zien.

Gelukkig mochten we half acht naar huis toe. Hier hebben we gewacht op de kraamzorg voor de uitleg voor onze eerste nacht als ouders. Onwijs moe, maar zo gelukkig kropen we in bed.

Het was alweer de laatste keer van de serie van vier meditatiebijeenkomsten bij het MS-fonds. Veel medecursisten hadden mij niet meer verwacht, maar ik voel mij nog prima om de deur uit te gaan. Het thema was dankbaarheid. We startten met een meditatie, gevolgd door een opdracht, waarbij we alles opschreven waar we dankbaar voor zijn. Mijn mindmap zag er zo uit (zie foto). Tijdens het vertellen van je gedachten aan de groep, zagen we, dat veel mensen begonnen te stralen. Dit was ook de bedoeling, zodat we, als we een negatieve bui hebben, deze misschien om kunnen keren door aan positieve dingen te denken. De bijeenkomst was weer voorbij gevlogen. Gelukkig komt er een vervolg in januari en hoop ik veel mensen, die ik tijdens deze cursus heb leren kennen, weer te zien.

Dat vraag ik me nu steeds vaker af. Ik ben nu over de 38 weken en mijn agenda ziet er steeds leger uit. Ik durf niet zo goed meer afspraken te maken, omdat ik niet weet of ze dan wel door kunnen gaan en ik heel slecht ben in afspraken afzeggen. Ook heb ik sterk het gevoel dat ons meisje rond 24/25 september geboren wordt, dus dat helpt ook niet mee met plannen maken.
Ik moet nu elke week naar de verloskundige. De weegschaal blijft lief voor mij. Ik blijf hangen op plus 7 kilo. Echt een meevaller. Ik probeer toch nog te blijven wandelen, al is het opstarten vaak lastig, doordat zenuwen in mijn bovenbenen even afgeklemd worden. Fietsen bevalt mij een stuk beter,dus het wordt tijd voor wat minder regenbuien.

Deze week ook naar de neuroloog om mijn restklachten in mijn dossier op te laten nemen op verzoek van de anesthesist. Ik ben benieuwd of ik verder nog wat nieuws hoor.

Om half negen wakker worden, het raam open zetten en een strak blauwe lucht zien. Dat kan bij ons nogal eens het recept zijn voor een wandeling in het Berge Bos. Ik was twee weken geleden met een vriendin nog geweest en benieuwd of ik dezelfde afstand nog zou halen met tussenstop bij het paviljoen. Het was nog lekker rustig en na een paar keer een pijnscheut van een zenuwafklemming in mijn been gehad te hebben (door mijn zwangerschap), liep il nog redelijk soepel. De tussenstop was hard nodig, maar het was een heerlijke wandeling.

Rond 11:00 uur was ik zo moe, dat ik eigenlijk mijn bed alweer in wilde. Dit vind ik op zo’n moment erg moeilijk, terwijl mijn vriend het juist aanmoedigd om mijn rust te pakken. Meestal luister ik wel naar hem, dus ik heb een drie uur durende middagrust gehad. Hierdoor was ik weer voldoende opgeladen om aan het einde van de middag nog naar mijn schoonmoeder te gaan om te kaarten (duizenden) en te eten.