Bah, wat werd ik misselijk wakker. Ik dacht echt dat ik mijn vriend zijn virus overgeslagen had. Hij was van 5 t/m 12 februari geveld door de misselijkheid en vermoeidheid. Ons dochtertje was gisteren ook al ziek met hoge koorts en heel hangerig. Haar koorts was gelukkig weg en ze had weer praatjes. We besloten haar toch naar de opvang te brengen, omdat ik niet fit was. Ik deed dit zelf, want mijn vriend had na zijn ziekte veel werk liggen wat af moest voor de voorjaarsvakantie.
Ik bracht ons dochtertje bij de opvang, maar toen ik haar aan de leidster wilde geven, protesteerde ons dochtertje. Ik liet haar zielig op de bank achter. Erg moeilijk, maar ik was zo misselijk, dat het niet haalbaar was om haar thuis te houden. Om half 11 belde ik naar de opvang om te vragen hoe het ging. Ze was niet zichzelf en ze dachten niet dat het de hele dag zou gaan. Ik besloot haar na de lunch om 12 uur op te halen, zodat ze thuis kon slapen.
Het kostte mij heel veel moeite om haar op te halen en in bed te krijgen, maar het lukte wel. Zolang ik in bed lag, had ik bijna geen last van de misselijkheid, maar zodra ik overeind kwam, was het gevoel er weer. Mijn vriend kon gelukkig wel eerder van zijn werk weg, zodat hij de middag kon overnemen en wat boodschappen kon doen. Ik wilde wel glutenvrije soepstengels, crackers en rijstewafels. De rest van de dag bleef ik in bed. Van al het liggen kreeg ik weer pijn in mijn rug, maar zitten lukte echt nog niet. Ons dochtertje ging na het avondeten naar mijn schoonmoeder. Daar zou ik haar de volgende ochtend eigenlijk brengen, maar dit was niet haalbaar, dus was dit een goede oplossing. Ook doordat mijn vriend juist deze week al les moest geven om 8.45 uur, hadden we wat minder opties.
Gelukkig trok de volgende dag de misselijkheid wel weg en kon ik weer langzaam wat eten. Ons dochtertje kwam donderdagochtend weer thuis bij een redelijk opgeknapte mama.
