Blog

Na vier maanden zwangerschapsverlof, was het weer tijd om aan het werkte gaan. Twee weken geleden had ik mijn baan opgezegd per 1 februari (1 maand opzegtermijn), waardoor het nu extra spannend was om weer aan het werk te gaan. Ik had een gesprek met mijn nieuwe leidinggevende om te bespreken welke werkzaamheden ik de komende maand nog uit zou voeren. Ook was er ruimte voor mijn visie op kwaliteitszorg en hoe mijn vertrek het beste opgevuld kon worden. Ondanks dat ik maar 6 uur per week werkte, zorgde ik ervoor dat we wettelijk aan alle verplichtingen voldeden.

Op het werk aangekomen bleek dat veel collega’s nog niet van mijn vertrek op de hoogte waren, dus dat begon wat moeizaam. Het gesprek met mijn leidinggevende, om hem meer inzicht te geven in kwaliteitszorg, verliep erg goed. Ik had van tevoren mijn gedachtes en werkzaamheden al op papier gezet, om het gesprek extra structuur te geven. Hij had zich goed ingelezen en kon daardoor ook gerichte vragen stellen. We waren al overeen gekomen, dat ik de dinsdagen deze maand beschikbaar zou blijven en per week beoordelen we of het nog nodig is dat ik de week erna kom. Volgende week ga ik in elk geval weer twee uur verder met de overdracht. Op deze manier laat ik het ook met een gerust hart achter.

Weer thuis moest ik wel goed bijkomen van alle nieuwe inspanningen om me zo’n tijd achter elkaar te concentreren. En natuurlijk ook van het achterlaten van Sanne bij mijn moeder. Dat hadden we al een aantal keer gedaan, maar na twee weken Kerstvakantie en nu weer werken, voelde het toch anders.

Ik werd aardig uitgerust om half acht wakker van ons dochtertje. Mijn vriend ging haar verzorgen, dus ik kon nog terug in bed kruipen. Slapen lukte niet meer, dus na een half uurtje ging ik hen gezelschap houden. ’s Middags wilde ik naar mijn oma toe waar mijn ooms en tantes ook kwamen.

Mijn oom is ernstig ziek en ik had ze eventjes niet gezien, maar wel veel met ze geappt. Eén van de dingen die ik heel erg herkende was het verlangen naar je oude leven. Ik moest daar ook erg om huilen toen ze weg waren. De rest schrikt dan wel, maar de tranen waren niet tegen te houden. Wij bleven wat langer hangen dan van tevoren bedacht, dus dat werd nog langs de supermarkt om wat makkelijks te eten te halen.

Na de lunch naar mijn bed, maar na een uurtje rusten ging ik alweer naar beneden. Ik had allemaal gedachten over de overdracht van mijn werk, dus deze maar gelijk op papier gezet zodat ik er hopelijk tot de afspraak van 9 januari geen last van heb.

Mijn schoonmoeder kwam ’s middags al en mijn ouders om 19:30. Zo kon ik nog gezellig meebabbelen, voordat ik om 21 uur in mijn bed lag. Ik voelde me even heel erg rot, dat de rest beneden ging klaverjassen en dat ik moest rusten. Met deze gedachte viel ik toch vrij vlot in slaap. Tussendoor heb ik nog een keertje verbaasd op mijn wekker gekeken dat ik echt in slaap gevallen was. Mijn vriend kwam mij zoals afgesproken om 23 uur wakker maken, zodat ik het nieuwjaar mee kon vieren. Dit was heel gezellig met prosecco, hapjes en vuurwerk. Om 2 uur lag ik weer in bed en had ik een verrassend leuke avond gehad.

De kerstdagen kwamen langzaam dichterbij en de plannen werden gemaakt. Er werd door mijn schoonzus veel rekening met ons gehouden, want ze stelde voor om Kerst te vieren op 28 december, zodat we tussendoor steeds een dag hadden om bij te komen. Wij namen dit voorstel gelijk aan, want op 24 december gaan we altijd naar mijn ooms verjaardag en hebben we een diner met twee bevriende stellen.

Ik vond ons al super stoer met een kerstboom in huis (ook al hebben we hem in etappes opgetuigd) en het versturen van kerstkaarten. Alle tradities met diners en familie horen er ook bij. Gelukkig hoeven we altijd maar 1 gerechtgang te maken. Voor Kerstavond werd dit een glutenvrije cheesecake, tweede Kerstdag beenham, groenteschotel en rozemarijnaardappeltjes en vierde kerstdag allemaal kleine hapjes.

Ik zag eerst enorm op tegen 24 december, want twee visites op één dag is nog steeds vrij veel voor mij. De dag ervoor had ik eigenlijk al besloten om niet naar mijn oom te gaan, maar na een goede nacht en de cheesecake al vroeg in de oven was dit toch nog haalbaar. Al gingen we maar een uurtje, dat was beter dan helemaal niet. Uiteindelijke werd dat uurtje al snel anderhalf uur, maar er bleef nog genoeg tijd over om tussendoor in bed te kruipen en de batterij weer een beetje op te laden. We hebben een superleuke dag gehad, heerlijk gegeten en zijn om 21:30 op huis aangegaan. Mijn vriend heeft ons dochtertje in bed gestopt en alles opgeruimd, zodat ik direct kon gaan slapen.

Ik twijfelde al heel lang of ik nog bij mijn werkgever zou blijven. Ik had het er eigenlijk sinds mijn ziekte niet meer naar mijn zin nu ik nog maar zo’n minirol kon spelen in het bedrijf, waar ik gewend was te managen en iedereen kende. Met twee keer in de week drie uur werk, kon dit niet meer. Ik kon in die tijd best nog veel werk verzetten, maar haalde daar weinig voldoening uit en had vaak het gevoel alleen op het kwaliteitseiland te zitten. Gelukkig maakten de twee ICT medewerkers bij wie ik op de kamer zat het wel gezellig.

Vandaag heb ik telefonisch mijn vertrek besproken en dit lucht enorm op. Ik heb ook geen behoefte aan een groots afscheid. Ik ben laatst met de geboorte van onze dochter genoeg verwend. Misschien ga ik nog met een klein groepje van de oude garde uit eten om van hen afscheid te nemen. Na 10 jaar is het tijd om dit hoofdstuk af te sluiten.

Ik werd opeens gebeld door mijn oude apotheker. Ik had haar benaderd tijdens mijn tweedespoor-traject en ingelicht over mijn situatie. Nu ontstond er bij haar in de apotheek een vacature voor 11 uur in de week en moest ze aan mij denken. Telefonisch direct wat dingen doorgesproken en verteld dat ik verwacht maar 6 uur in te kunnen vullen en op welke dagen ik oppas voor Sanne heb. We spraken af allebei wat dingen uit te zoeken. De apotheker moest uitzoeken welke risico’s zij loopt als ze mij aanneemt en ik hoe het dan zit met mijn pensioenopbouw. We maakten een afspraak voor een gesprek in de apotheek om gelijk ook kennis te maken met het team.

Ik werd enthousiast begroet door een oud collega en ook door de andere twee medewerkers die er op donderdag zijn. Na een korte rondleiding was het tijd om de werkzaamheden te bespreken. De apotheker had een lijstje gemaakt met (zittend uit te voeren)ondersteunende werkzaamheden en ik kon me daar goed in vinden. Het was een flinke lijst, dus ben benieuwd hoeveel daarvan in zes uur past. We spraken af dat ik in januari mee ga lopen en te bekijken hoe de werkzaamheden verlopen. Super spannend, maar ik heb er onwijs veel zin in. De afgelopen jaren heb ik veel alleen gewerkt, maar ik vind het werken in teamverband veel leuker en gezelliger.

Mijn vriend vierde zijn verjaardag dit jaar weer wel. De laatste twee jaar hadden we een borrel ’s middags gedaan voor onze verjaardagen samen. Ik zag erg tegen zijn feestje op, omdat het dit keer ’s avonds was en ik dan geen energie meer heb. Het werd een verjaardag met alleen maar mannen, dus ik kon gewoon naar bed gaan als ik moe was. Ik hoopte dat dit pas rond een uurtje of tien zou zijn.

Ik had ’s middags besloten om bij mijn ouders te gaan slapen, want met al die harde mannenstemmen en geklets in de gang zou ik niet kunnen slapen. Het was erg gezellig, maar rond negen uur voelde ik dat het bijna op was. Toen kwam er nog een vriend die niet veel anderen kende, dus bleef ik toch nog even kletsen. Om 21:45 uur wenste ik iedereen nog een fijne avond en liep ik de deur uit. Wat een gek gevoel is dat. Ook vond ik het erg moeilijk wat anderen ervan zouden vinden. Ik vond het zelf namelijk al raar, maar heb mijn rust nog steeds hard nodig.

Ik had verwacht allang weer aan het sporten te zijn, maar hier heb ik nog geen energie voor. Ik heb mij voorgenomen het nieuwe jaar weer te starten. Er was al een aantal keer gevraagd hoe het met me ging, dus vandaag toch eventjes langs gegaan om Sanne voor te stellen en beschuitjes uit te delen. Er waren weinig  mensen aan het sporten door de sneeuw, maar ik heb toch nog vier beschuitjes uitgedeeld en verteld dat ik in het nieuwe jaar weer van de partij ben. Mijn fysiotherapeut stelde mij gerust voor het verlies van mijn conditie en kracht. Met een baby ben je zo erg in de weer dat zijn ervaring leert dat het vaak mee valt.

De kraamvisites zitten er bijna allemaal op nu de drukke decembermaand gaat beginnen. Wij gaan altijd gelijk door naar de verjaardag van mijn vriend.  Deze vierde hij op zaterdagmiddag eerst voor onze families. We waren met een klein clubje, maar iedereen komt altijd tegelijk binnen. Terwijl mijn vriendiedereen ontving en zijn cadeaus uitpakte, verzorgde ik de taart en het drinken. Het was erg gezellig. Toen iedereen weg was, kon ik ook niets meer.  De visite was maar drie uurtjes geweest en ik was al helemaal leeg. Huilend zat ik op de bank met Sanne in mijn armen. Deels van geluk iedereen zo bij elkaar met Sanne erbij en deels verdrietig dat drie uurtjes visite mij zoveel energie kost. Nog een klein beetje gegeten en toen maar mijn bedje in gegaan.