Zondagochtend kreeg mijn vriend een belletje dat mijn zwager met de ambulance naar het ziekenhuis ging. Na uren onderzoeken bleek dat hij een scheurtje in zijn slagader bij zijn hart (levensbedreigend) had. Hij heeft een hele zware operatie gehad in Nieuwegein en werd zes dagen in slaap gehouden.
Maandag-, dinsdag en woensdagochtend ben ik met mijn schoonzus bij onze zwager op de IC geweest. Daarna twee dagen niet, want ze dachten dat onze zwager corona had, maar dit bleek een andere longbacterie te zijn.
Zaterdagochtend maakten ze hem “wakker”, terwijl mijn schoonzus en ik er waren. De beademingstube mocht eruit en hij kreeg nu zuurstof via een slangetje in de neus. Het was best akelig om te zien, want het leek net of hij heel benauwd was, terwijl hij genoeg zuurstof kreeg. Deze stap was enorm belangrijk, want nu werd onze onzekerheid een stuk minder. Hoe hij verder wakker wordt, is afwachten tot hij helemaal helder wordt. Hij heeft nu nog zoveel resten van de slaapmiddelen in zijn lijf. Hij heeft nog een lange weg te gaan, waarbij wij zijn gezin zo veel mogelijk proberen te helpen.
Toch moet ik ook op mezelf gaan passen. Na onze corona ben ik nog niet op mijn oude level geweest qua energie. De ritjes naar het ziekenhuis en de emotionele spanning hebben veel van mij gevraagd.
