Blog

Voor de tweede keer in één jaar was ik gevraagd als ceremoniemeester. Vorig jaar juni trouwde mijn broertje en daar heb ik de taak alleen op mij genomen. Dit werkte erg makkelijk, al had het bruidspaar soms wat moeite met kiezen, waardoor ik ze af en toe een klein duwtje moest geven, om niet teveel achter te gaan lopen met de planning.

Nu was ik ceremoniemeester bij het huwelijk van mijn oom en had ik opeens te maken met een heel actief meedenkende schoonfamilie. Dit was wel erg wennen, vooral op het gebied van verrassingen voor het bruidspaar. Het idee was bedacht, maar er was wel input nodig over het leven van mijn oom en was het zoeken naar de manier, waarop deze verwacht werd.

Ik Google vrij makkelijk en ben goed in dingen regelen, dus het verbaasde mij niet, toen het bruidspaar 2,5 week voor het huwelijk mij vroeg de decoratie in samenspraak te verzorgen. Ze kwamen er zelf niet helemaal uit, maar met mijn hulp konden we het vrij vlot regelen. Ballonnen, tafellopers en slingers waren zo besteld en hierdoor verdween de stress bij het bruidspaar.

Gelukkig konden mijn vriend en ik de avond van tevoren de locatie al versieren en kwam het bruidspaar ook nog helpen en konden ze zelf de laatste keuzes maken. Ook hadden we mijn zonnebed enz alvast meegenomen, zodat ik tijdens de bruiloft ook nog een moment kon rusten.

Wat vliegt zo’n trouwdag voorbij. Om kwart voor tien gingen we de deur uit, om de heliumballonnen op te halen. Ik was de hele tijd nog kleine dingetjes aan het regelen, waardoor ik weinig aan zitten toekwam. Gelukkig was om 13 uur het burgerlijk huwelijk waar ik 45 minuten rustig kon zitten. Voor het diner heb ik ook een momentje gepakt. Wel lastig met mijn rol op deze dag, maar ik had de andere ceremoniemeester van tevoren al verteld dat dat mijn rustmoment zou zijn en dat ik aan het einde van het feest direct naar huis zou gaan en niet zou helpen met opruimen. Hij reageerde hier heel relaxed op en alles werd verder geregeld. De dag is heel goed verlopen en het bruidspaar heeft een topdag gehad en daar doe je het toch voor. Zelf was ik helemaal op, maar gelukkig twee dagen voor de boeg om bij te komen.

Wat is de tijd snel gegaan. Ik ben inmiddels 20 weken zwanger en heb net mijn 20 weken echo gehad.

Ik kan alleen maar zeggen dat het goed met mij gaat. Mijn rusttijd voor ’s middags met tv kijken heb ik omgeruild voor een middagdutje en zo kom ik de dag goed door. Mijn MS houdt zich erg rustig.

Het shoppen is al begonnen. Ik heb al rond de 12 weken afscheid genomen van mijn spijkerbroeken en ben zwangerschapsbroeken gaan dragen. Ook het kamertje en de kinderwagen hebben we gekocht. We hebben ook al veel kleding gekregen. Dit begon met witte rompertjes, maar nadat we met 16 weken een pretecho met geslachtsbepaling hadden laten doen, omdat ik onwijs nieuwsgierig was, kregen we ook de eerste roze kleertjes. Het was heel duidelijk te zien dat het een meisje was. Ik had ook al de hele tijd het gevoel dat het een meisje zou worden, dus als we wat anders te horen hadden gekregen, had ik eerst echt aan het idee moeten wennen. Ik heb een lijstje gemaakt van alles, wat we nog moeten hebben, dus ook dat deel is klaar. Het moeilijkste vind ik om een naam te verzinnen. We hadden al jaren Lisa in ons hoofd, maar nadat mijn beste vriendin een dochtertje Isa kreeg, hadden we deze doorgeschrapt. Dan maar richting Liz, maar ook daar werd een streep doorgezet nadat we een geboortekaartje met Lizzy kregen van de beste vriend van mijn vriend.

Ook een stapeltje zomerkleding met heerlijke maxi-jurken liggen al op mij te wachten in de kast. Ik had deze al vroeg gekocht voor onze vakantie naar Lefkas (Griekenland). Ik vind zwangerschapskleding best moeilijk om te kopen, omdat veel niet mijn smaak of stofsoort is. Gelukkig ook wat kleding kunnen lenen van mijn zus en beste vriendin.

Volgende week weer naar de verloskundige. Mijn buik groeit al goed, waardoor er nu echt geen twijfel meer is of ik wat zwaarder geworden ben of dat ik zwanger ben. Ik heb eerst erg moeten wennen aan de veranderingen van en in mijn lijf, maar kan er nu ook van genieten.

Ik ben gereformeerd opgevoed, maar ga sinds mijn 18^de niet meer naar de kerk. Ik vond er te weinig antwoorden en had tijdens mijn laatste catechisatie met de dominee een vervelende discussie. De discussie ging over het punt, dat als je maar hard genoeg bidt, er bijzondere dingen kunnen gebeuren. Er was bij ons in de gemeente net een jong meisje aan kanker overleden en hier was wekelijks in de kerk voor gebeden, dus dit klopte in mijn ogen totaal niet met de mening van de dominee.

Ik ga nu alleen nog met bijzondere gebeurtenissen zoals trouwerijen, begrafenissen en het dopen van nichtje & neefje. Dit keer was het thema van de preek vertrouwen. De dominee vertelde, dat als er iets ergs in je leven gebeurde -bijvoorbeeld als je ziek bent- dat er dan andere dingen voor in de plaats komen, zoals een arm om je heen, steun van iemand die je niet verwacht enz. Ik had het hier erg moeilijk mee en de tranen liepen over mijn wangen. Natuurlijk zijn er veel mensen om mij heen die van mij houden en mij steunen, maar dat weegt niet op tegen alle beperkingen die ik ervaar. Ik verlang soms zo erg naar mijn leven voor mijn heftige schub. Ik heb me door de kerkdienst heen geworsteld, maar het duurde nog wel even voordat ik het nare gevoel van mij af kon zetten.

Waar ik de vorige keer dagen geworsteld heb om een artikel van 500 woorden te schrijven, had ik de eerste versie nu binnen 45 minuten op papier staan. Ik had al wel een tijdje nagedacht over welke onderwerpen ik wilde gaan schrijven. Mijn vriend controleert nog steeds mijn teksten, voordat ik deze plaats, om zoveel mogelijk taal- en spelfouten eruit te halen. Hij scherpt het stuk soms ook nog aan door een kritische vraag te stellen. Ik kwam er nu ook pas achter, dat ik het MS magazine van maart nog niet ontvangen heb, dus daar heb ik een mailtje over gestuurd. Ik ben natuurlijk wel benieuwd hoe mijn vorige artikel gepresenteerd is 🙂

Even opgeslokt worden door de normale gang van zaken, gezellige Paasdagen, eet- en borrelafspraken bij vrienden. Tegelijk wordt ook de woonkamer van mijn schoonmoeder opgeknapt, waar ik help met inspiratie opdoen voor nieuwe decoratie, terwijl mijn vriend er druk aan het klussen is.

Inmiddels heb ik ook een afspraak bij de verzekeringsarts van het UWV gemaakt voor woensdag 3 mei. Ik wil ook het verslag van mijn laatste bezoek aan de neuroloog en de beelden van mijn MRI meenemen naar deze afspraak. Om mijn eigen dossier compleet te krijgen, moet ik terug naar het ziekenhuis en mij met legitimatie bij de balie neurologie melden, voordat ik de gevraagde informatie krijg. Bijzonder, want als andere instanties je gegevens op willen vragen is een machtiging met handtekening opsturen al voldoende. Toch maar gewoon regelen en volgende week braaf langs het ziekenhuis gaan.

Vorige week kreeg ik eindelijk de brief waar ik lang op gewacht had om mijn WIA-aanvraag in te dienen. Samen met mijn werkgever het werkgeversdeel in orde gemaakt en thuis via DigiD mijn eigen aanvraag. De volgende dag de medische informatie die ik via de bedrijfsarts ontvangen had, op de post gedaan en nu maar wachten. Dat wachten duurde niet lang. Een week nadat ik alles verstuurd had, werd ik gebeld door de arbeidsdeskundige. Hij vond de 6 uur die ik werkte (van mijn 28 urige contract), maar weinig en was bang dat het UWV niet op hetzelfde oordeel uit zou komen. Ik heb toen verteld dat mijn grootste inspanning zit in het douchen, aankleden en de deur uit gaan en dat ik best wat meer zou kunnen werken als dit thuis zou mogen, maar dat mijn werkgever dit niet wilde. De arbeidsdeskundige ging nog overleggen met de UWV arts en contact opnemen met mijn werkgever. Helaas kreeg ik van mijn werkgever hetzelfde gespreksverslag en de arbeidsdeskundige zou het advies uitbrengen dat ik gezien moest worden door de verzekeringsarts. Erg spannend allemaal. Wordt vervolgd…..