Tag: roeien

Eindelijk was het weer zover. Het roeien werd weer opgepakt. Sinds maart 2020 had ik maar twee keer geroeid, dus ‘echt’ geleerd had ik het nog niet. Han was mijn instructeur en ik vroeg hem of hij de komende weken mijn instructeur wilde zijn. Dit wilde hij wel en we gingen eerst op het roeiapparaat, omdat hij eerst wilde dat mijn techniek goed was, voordat we de waterbak in gingen. Het ging best snel goed en we vervolgden de les in de waterbak. Hierin is het roeien best zwaar. Ik kreeg veel tips om met de juiste houding te roeien. Han gaf op een fijne manier les. Aan het einde oefenden we nog op het draaien van een kwartslag van de riemen, maar dat vond ik best ingewikkeld. Han was erg tevreden over mijn voortgang en volgende week gaan we buiten roeien.

Eindelijk was het weer zover dat het roeien hervat werd. Ik had op 11 maart mijn eerste en enige les gehad. Na die les heb ik dagenlang spierpijn gehad, dus ik had mezelf voorgenomen vandaag rustig te starten. Ik was van de woensdaggroep naar de maandag gegaan en kennelijk was er geen overdracht geweest. Ik vertelde aan de dagkapitein dat ik de vorige keer buiten geroeid had. Ze wilde graag dat ik vandaag binnen roeide met instructies, zodat ze kon beoordelen op welke wijze ik de volgende keer kon roeien.

Ook maakte ik kennis met de andere twee roeiers. Ik werd gekoppeld aan de vrijwilliger Bernard en hij gaf me tijdens het roeien kleine tips, zoals polsen in één lijn met mijn armen en hij waarschuwde vaak dat ik de slag eerst met mijn benen, dan armen en als laatste rug moet doen. Ik ben geneigd meer kracht uit mijn rug te halen. Na een half uur werd ik flink moe en besloot ik te stoppen. Ik had nog een kort gesprek met de dagkapitein ter afsluiting. De spierpijn viel de dagen erna gelukkig mee. Op naar de volgende keer op 19 oktober.

Vandaag was het eindelijk zover. Anderhalf jaar geleden was ik al bij de roeivereniging wezen kijken, maar had ik nog niet de definitieve stap gezet.

We gingen eerst nog naar de open dag toe van de toekomstige basisschool voor ons dochtertje. Tijdens de rondleiding zat ik zoveel mogelijk op een stoel om wat energie over te houden voor mijn roeiles. Toch was het erg fijn om er voor de tweede keer te zijn. De eerste keer hadden we een afspraak met de directrice en nu werden we rondgeleid door de adjunct-directeur en een leerling en bespraken we andere dingen. Na een uur gaven we aan dat mijn vriend moest gaan werken en ik naar de roeivereniging.

Ik was erg nerveus, want een eerste keer in een nieuwe groep, vind ik erg moeilijk. Gelukkig begonnen we gelijk met de training. Ik werd gekoppeld aan een enthousiaste vrijwilliger die mij de beginselen voordeed in de binnenbak. Hierna was het mijn beurt om te laten zien wat ik kon. Hij was hier zo enthousiast over, dat hij wel gelijk met mij buiten wilde gaan roeien. Hij zocht een tweede vrijwilliger om mee te roeien. Dit lukte en zo stapte ik na een kwartier binnen roeien, buiten in de boot. We roeiden totdat ik aangaf dat het ver genoeg was. Onderweg kreeg in twee aandachtspunten: met mijn linker riem kwam ik iets te diep in het water en ten tweede moest ik wat rustiger terug naar de startpositie om te roeien en dan krachtig afzetten ipv alles in hetzelfde tempo. Deze punten probeerde ik op de terugweg in praktijk te brengen. Het tweede punt lukte aardig, maar het zal iets langer duren voordat ik het punt van de linker riem onder controle heb. De vrijwilligers noemden mij een natuurtalent en gaven aan dat sommige roeiers uiteindelijk ook de overstap maken naar een ‘normale ‘ roeivereniging. Hij benoemde ook nog dat ik de baas ben over hoe lang en hoe ver ik wil roeien en dat de vrijwilligers er zijn om mij te helpen. Ik antwoordde dat ik dat moeilijk vind, omdat ik ook wil dat zij het leuk hebben, maar dit wuifde hij weg door te zeggen: we zijn hier voor jou. Nog een extra leerpunt erbij 😉

Ik had om 11 uur een afspraak voor een kennismakingsgesprek en een rondleiding. Ik werd hartelijk ontvangen aan de koffietafel van de vrijwilligers. Ik werd wel gelijk als jong bestempeld. Dat begreep ik goed toen uitgelegd werd dat de vereniging volledig gerund wordt door vrijwilligers. Wel jammer, want wat extra contact met lotgenoten vind ik vaak wel leuk. Ik leer altijd weer van de ervaring van anderen.

Na de rondleiding kreeg ik een proefles aangeboden in de binnenbak. Gelukkig had ik al een keer geroeid, waardoor ik wat basisdingen best aardig kon. Wel moet ik heel erg wennen aan de termen “strijken”, “startklaar maken”, “bakboord” enz. Ik vind het best een technische sport, doordat je zoveel handelingen tegelijk hebt. En dan hoef ik tijdens het leren nog niet eens rekening houden met mijn mederoeier.

Bij de Roeivalidatie passen ze alles aan, aan mijn mogelijkheden. Het roeien wordt individueel gegeven. Je start in een wherrie waar je in je eentje de stuurman vooruit roeit (lijkt mij heel zwaar). Daarna kan je soms met een extra vrijwilliger roeien, zodat je 2 roeiers hebt en 1 stuurman. Ik moest deze informatie even op mij in laten werken en we spraken af via de email contact te hebben. Er is zomerstop van 9 t/m 29 juli, dus ik zou het beste hierna kunnen starten. Gelukkig had ik nog wat energie bewaard om weer met de auto naar huis te rijden.

Al ruim een jaar geleden had ik al geïnformeerd bij de Roeivalidatie in Rotterdam naar de mogelijkheden om daar te gaan roeien. Alleen de stap om het eens te proberen, had ik nog steeds niet gezet. Tot een collega van mijn vriend die fanatiek roeier is, aanbood om laagdrempelig mee te gaan. Hij strikte zijn vaste roeimaatje en haalde mij thuis op. We gingen roeien bij zijn vaste vereniging in Barendrecht.

Eerst de basistechniek in de bak. Wat een hoop handelingen tegelijk. Benen, rug en armen en officieel de peddels ook nog draaien. Het draaien van de peddels schrapten we snel, zodat ik mij volledig op de complete beweging kon focussen. Dit ging vrij snel best aardig, dus gingen we in een tweeperspoonsboot met stuurman het water op. Het zonnetje was inmiddels ook gaan schijnen. Ik had afgesproken om duidelijk mijn grenzen aan te geven, dus toen mijn benen wat moe werden stelde ik voor om terug te gaan. Bij elkaar hadden we toch een kilometer gevaren. Ik mocht op een stoel bijkomen, terwijl zij de boot uit het water haalden en deze netjes opborgen.

Ik werd ook weer netjes thuisgebracht. Het roeien vind ik erg leuk. Ik had wel wat last van mijn evenwichtsorgaan op het water, maar dat trok weer weg zodra ik met twee benen op de grond stond. Nu even afwachten hoeveel spierpijn ik de komende dagen zou hebben