Blog

Ik zag vanmorgen onderstaande advertentie langs komen voor lopend voetbal. Ik was direct enthousiast en kreeg de kriebels. Deze vorm van voetbal kende ik helemaal niet. Een balletje trappen kan ik nog aardig, alleen rennen niet meer. Ik zette mijn wekker na mijn middagdutje wat eerder. Slapen lukte natuurlijk niet, nu ik besloten had vanmiddag te gaan kijken.

Ik was iets later dan de starttijd van het voetbal. Ik wilde eerst het niveau bekijken of ik daarop mee kan komen. Helaas was er maar één andere deelnemer, waardoor het niet doorging. Het was vandaag de tweede keer dat voetbal in deze vorm gegeven werd. Vorige week waren er 6 voetballers, waaronder ook een dame. Na even gepraat te hebben met de organisator om mijn MS klachten aan te geven en te vragen naar het niveau, besloot ik volgende week weer te gaan. Er zou later deze week ook een advertentie staan in het lokale krantje om meer deelnemers te bereiken.

Wat was het heerlijk om ons dochtertje weer bij ons te hebben. Ze was vrijdagavond om 20 uur nog wakker toen we thuiskwamen, maar ze had geen enkel besef dat we zo lang weggeweest waren. Ze ging gewoon verder met spelen. Mijn vriend legde haar op bed, terwijl ik kort bijkletste met mijn ouders. Ik was moe van het reizen en verlangde naar mijn eigen bed.

Onze laatste volledige dag in Lapland was aangebroken. We kregen weer speciale kleding aan incl muts en helm, waarna we op de sneeuwscooter stapten. Mijn vriend reed en ik zat achter op. Wat zag ik zo een hoop van de omgeving. Mijn vriend moest eerst even wennen aan de sneeuwscooter, maar pikte het snel op. We hadden een tocht van 20 km naar de pauzeplaats. Onderweg reden we op de rivier, langs bergen en over een brug bij de spoorlijn van de ijzererts-winning. Vanaf de pauzeplaats hadden we een mooi uitzicht op Kiruna.

Ik zou eigenlijk de terugweg rijden, maar was erg moe en had ook veel last van mijn verkoudheid. Gelukkig wilde mijn vriend nog wel verder rijden en begonnen we aan de 20 km terug. We hadden de handwarmer qua temperatuur iets warmer gezet. Ondanks dat het voor Lapse begrippen niet koud was met -11, had ik wel koude handen en een koud gezicht van de wind. Ook was ik erg blij toen we weer bij het kamp terug waren. Het was me weer gelukt, maar wat was ik opgebrand.

We hadden ’s middags nog entree tot de Spa, dus ging ik eerst slapen tot het tijd was om de deur uit te gaan. Ik werd wakker van de wekker. In de Spa hebben we lekker in het warme water gezeten. Een sauna durfde ik niet aan met mijn lage energie. Toen we honger kregen, gingen we terug naar het restaurant. Om 21 uur gingen we weer op zoek naar het Noorderlicht. Het was weer aanwezig in een vergelijkbare helderheid als maandagavond. We bleven een uurtje buiten, ook vanwege het gezelschap van een groepje Nederlanders waarmee we stonden te kletsen. Nu was ons Lapland avontuur echt afgelopen. Morgenochtend wilde ik nog met de slee van de berg af. Om 12.20 uur werden we met de taxi opgehaald om weer naar huis te gaan.

We maakten lunch in onze Cabin, want ik was erg moe. ’s Middags zochten we nog wat foto’s uit en speelden we het spelletje Qwixx. Voor het avondeten wandelden we naar het centrum, waar we bij de Thai gingen eten die vrienden ons aangeraden hadden. Zij waren afgelopen zomer ook in Kiruna geweest. Het was een leuke wandeling van 15/20 minuten enkele reis. Heerlijk om voor de afwisseling Aziatisch te eten. Weer terug in de Cabin keken we nog naar de serie The Wire via Videoland. Mijn vriend ging naar het Noorderlicht kijken, maar ik was echt te moe om mijn bed uit te komen.

Vandaag werden we weer om 9.30 opgehaald en met een busje naar de husky’s gebracht. Deze stonden al klaar met een slee. Wij kregen eerst nog extra warme kleding aan, voordat we op pad gingen. Mijn vriend en ik hadden samen een slee die door Julie bestuurd werd. We maakten mooie filmpjes en foto’s, maar na een stuk gereden te hebben, werd ik erg misselijk. We stopten en wachtten totdat de misselijkheid weggetrokken was. Ik denk een combinatie van MS, kou en beweging. Ik besloot achter mijn vriend te zitten om beschermd tegen de kou te zijn en dat bleek een goede keuze. We kwamen vrij snel aan bij een tipi-tent, waar een vuur gemaakt werd, zodat de groep zich kon opwarmen en wat kon drinken. We hadden 8 km afgelegd en de terugweg was nog 4 km. Zo gaaf om de honden door de sneeuw te zien rennen. Terug was meer heuvel opwaarts. Bij de kennel aangekomen, moesten we weer verkleden en was het tijd om weer terug gebracht te worden naar het kamp.

We hadden al onze excursies al vanuit Nederland geregeld, zodat we in de drie dagen die we hadden, alles konden zien. Vandaag werden we door de taxi om 9.30 uur opgehaald om naar het ijshotel te gaan. We lieten ons iets verder afzetten om het plaatselijke kerkje te bezichtigen. Hier vandaan wandelden we in 15 minuten naar het ijshotel. Wat zag het ijshotel er gaaf uit. We keken eerst buiten rond en genoten van het uitzicht op het bevroren meer. Toen gingen we in het ijshotel op ontdekkingstocht. Bijna elke kamer had een ander thema. Echt fantastisch en wat maakten we veel foto’s. Op naar het tweede gebouw van het ijshotel. Hier waren de kamers nog mooier en luxer.

Ik had deze vakantie geen rolstoel meegenomen, dus in veel hotelkamers ging ik even zitten op een bankje of stoeltje van ijs met een rendiervel om zo alles te kunnen lopen en bezichtigen. Na twee uur waren we uitgekeken en belden we de taxi om ons weer op te halen en terug te brengen naar ons kamp.

Om 21 uur wandelde ik naar de Noorderlicht-spotplaats. Het was bewolkt en er was niets te zien. Een uur later gingen we samen nog even kijken voor het naar bed gaan, maar deze avond was er niets te zien. Morgen weer een nieuwe kans.

We vertrokken om 7.30 met de auto naar Schiphol voor onze vlucht naar Stockholm, gevolgd door een vlucht naar Kiruna. Onderweg hadden we maar een klein beetje file, waardoor we om 8.30 uur bij de parkeerplaats waren. Het inchecken was een ander verhaal. Er stond een hele lange rij bij de priority. Na een tijdje gestaan te hebben, besloot ik op de grond te zitten, totdat we aan de beurt waren. We hoefden enkel onze bagage af te geven en de rolstoel te regelen. Hierdoor konden we snel door de controle heen. Mijn vriend duwde de rolstoel. Ik voel me dan zo hulpbehoevend :-(. Bij de gate aangekomen pakten we de laptop om onze achterstand met foto’s uitzoeken, wat in te korten.

Toen het tijd was om te boarden, kwam het vliegtuig pas aan. Op Stockholm hadden we maar een uur overstaptijd, dus eenmaal in de lucht informeerden we bij de stewardess of we onze overstap nog zouden halen en hoe de ondersteuning voor mij geregeld was. We zouden moeten haasten, meldde zij. Eindelijk waren we geland. We dachten mooi vooraan te zitten, maar we waren bij de verkeerde terminal geland, dus moesten we aan de achterkant het vliegtuig uit en met de bus naar de vertrekhal. Om 13.52 vertrok de bus en we moesten ook nog door de controle terwijl om 14.10 uur ons vliegtuig zou gaan. Helaas stond er geen ondersteuning klaar, dus we startten met rennen. Ik had al jaren niet meer gerend en was een echte platvoet. Ik hield het maar even vol en stuurde mijn vriend vooruit om ons in elk geval aan te melden. Zelf liep ik op een aardig tempo door. Aangekomen bij de gate was mijn vriend er nog niet. Ik had de fast track route genomen en hij de normale route. Gelukkig verzekerden zij mij ervan dat ze op mijn vriend zouden wachten. Hij stond nog bij de douane in de rij, maar al snel zag ik hem. We hadden het gehaald! Uitgeput en misselijk zat ik in het vliegtuig. Langzaam kwam ik weer een beetje bij.

Op het vliegveld hadden we snel onze bagage en stond de taxi op ons te wachten. In onze Cabin plofte ik op het bed neer, terwijl mijn vriend onze tassen uitpakte. ’s Avonds aten we in het restaurant van het hotel. Ik lag al vroeg op bed, terwijl mijn vriend het Noorderlicht ging spotten. We spraken af, dat hij zou bellen als het er was. De telefoon ging en mijn vriend kwam me ophalen. Ik kleedde mij snel aan en we namen een krukje voor mij mee. Ik zag het Noorderlicht: Wauw. De intensiteit was laag, maar we hadden het gezien. Tevreden en super moe, kroop ik mijn bed weer in.

Mijn ouders waren bij ons om gezellig te gourmetten, toen mijn moeder vroeg of ik weer met haar op pad wilde gaan. Afgelopen jaar waren we vier dagen naar Madrid geweest. Welke bestemming maakte haar niet uit. Of ik nog wat op mijn lijstje had staan. Hier moest ik even over nadenken, want eerder dan oktober ging ons niet lukken. Noord-Europa viel hierdoor als bestemming af. Ik dacht al snel aan Marrakesh, Caïro of Tel Aviv. Dit zijn ook steden in landen die mijn vriend wat minder trekken. Al snel was ik verliefd op het idee van de piramides van Egypte, maar dit is wel een dure stedentrip. Er gaat per dag maar één rechtstreekse vlucht. Door aanbiedingen van Expedia met hotel is het nog een beetje betaalbaar, want een los tickets is €400,-. Ter plekke wil ik dan een excursie naar de piramides van Gizeh en sfinx van een halve dag, een citytour en het liefst een overnachting in de woestijn. Om al deze wensen in een reis te laten passen, wordt het een trip van 6 dagen en zeker €1000,- pp. Iets om over na te denken.

Ook alternatieven als Valencia, Pula, Napels, Pisa en Florence kwamen op mijn lijstje te staan. Het liefst boek ik alles direct, zodat ik het weer los kan laten. Zolang het nog in de ontwerpfase zit, gaan mijn gedachten hier vaak heen en wordt het internet weer afgezocht.

Bah, wat werd ik misselijk wakker. Ik dacht echt dat ik mijn vriend zijn virus overgeslagen had. Hij was van 5 t/m 12 februari geveld door de misselijkheid en vermoeidheid. Ons dochtertje was gisteren ook al ziek met hoge koorts en heel hangerig. Haar koorts was gelukkig weg en ze had weer praatjes. We besloten haar toch naar de opvang te brengen, omdat ik niet fit was. Ik deed dit zelf, want mijn vriend had na zijn ziekte veel werk liggen wat af moest voor de voorjaarsvakantie.

Ik bracht ons dochtertje bij de opvang, maar toen ik haar aan de leidster wilde geven, protesteerde ons dochtertje. Ik liet haar zielig op de bank achter. Erg moeilijk, maar ik was zo misselijk, dat het niet haalbaar was om haar thuis te houden. Om half 11 belde ik naar de opvang om te vragen hoe het ging. Ze was niet zichzelf en ze dachten niet dat het de hele dag zou gaan. Ik besloot haar na de lunch om 12 uur op te halen, zodat ze thuis kon slapen.

Het kostte mij heel veel moeite om haar op te halen en in bed te krijgen, maar het lukte wel. Zolang ik in bed lag, had ik bijna geen last van de misselijkheid, maar zodra ik overeind kwam, was het gevoel er weer. Mijn vriend kon gelukkig wel eerder van zijn werk weg, zodat hij de middag kon overnemen en wat boodschappen kon doen. Ik wilde wel glutenvrije soepstengels, crackers en rijstewafels. De rest van de dag bleef ik in bed. Van al het liggen kreeg ik weer pijn in mijn rug, maar zitten lukte echt nog niet. Ons dochtertje ging na het avondeten naar mijn schoonmoeder. Daar zou ik haar de volgende ochtend eigenlijk brengen, maar dit was niet haalbaar, dus was dit een goede oplossing. Ook doordat mijn vriend juist deze week al les moest geven om 8.45 uur, hadden we wat minder opties.

Gelukkig trok de volgende dag de misselijkheid wel weg en kon ik weer langzaam wat eten. Ons dochtertje kwam donderdagochtend weer thuis bij een redelijk opgeknapte mama.