Op de dag dat de kaarten in de verkoop gingen, had ik direct kaarten gekocht. Twee kaarten op het rolstoelpodium voor mijn zus en mij en twee kaarten voor haar vriend en een kameraad voor het veld. Nu was het eindelijk zover en ik was erg nerveus. Hoe zou het gaan met de rolstoel in z’n grote mensenmassa? Gelukkig konden we dichtbij parkeren en waren we om 19:45 uur op het festivalterrein. Het rolstoelpodium zat al flink vol, dus we besloten eerst nog een drankje te doen. Achteraan zitten moesten we toch al. Toch niet lang meer gewacht met het opzoeken van ons plekje, want de menigte werd steeds drukker. Er moest flink geschoven worden om iedereen op het podium te laten passen. De beveiligster vertelde dat het podium bedoeld was voor 100 mensen en dat er nu 160 op moesten. Een heel veilig gevoel gaf dit niet.
Het ging eindelijk beginnen en wat een show! Superleuk om erbij te zijn en gelukkig zong hij veel oudere liedjes, want zijn nieuwste cd was ik pas afgelopen week gaan luisteren. Langzaam werd het ook iets donkerder en dit geeft altijd een mooi sfeertje. Mijn zus liep steeds naar de bar om drinken voor ons te halen. De show was veel te snel voorbij. Na 1u45m was het afgelopen en gingen we de auto opzoeken. De mannen volgden al snel. Wat een heerlijke avond hadden we gehad.
Er meldden zich tien cursisten aan, wat echt een hele mooie opkomst is. Onze eerste sessie ging over ‘Minder denken en meer voelen’. Dit sprak veel van ons aan, omdat we allemaal veel denken aan wat we allemaal nog moeten doen in het huishouden, of voor de kinderen. Theorie werd afgewisseld met korte meditatie-oefeningen. Het was een goede eerste sessie, ondanks dat hij erg uitliep. Ook hadden sommige van ons al wel ervaring met mediteren en andere nog helemaal niet. Via de e-mail heb ik mijn feedback nog aan Petra gegeven, zodat ze die (als ze deze zinvol vindt) mee kan nemen bij de volgende sessie.
De volgende ochtend na het ontbijt van 9:00 uur uitgecheckt en in de auto gestapt naar het buurtplaatsje Edam. Hier ook een wandeling gedaan en veel mooie grachtenpanden en huizen gezien. Natuurlijk moest er ook kaas gekocht worden en hebben we heerlijk op een terrasje wat gedronken. Ook hier waren geen stoepen, maar doordat het erg rustig was, reed ik in m’n rolstoel op mijn gemak op straat.
schipper zag mijn zwangere buik en installeerde me luxe met mijn benen languit op een bank en twee kussen in mijn rug. Hij vertelde enthousiast bij elke molen welke producten er nog gemaakt werden. De Zaanse Schans is niet rolstoelvriendelijk. Sommige paadjes zijn erg smal en ik moest bij twee ruggetjes de rolstoel uit. Bij de ene was de opstap te hoog en de brug te stijl en bij de andere lagen de planken niet dicht genoeg tegen elkaar, waardoor mijn voorwieltjes bleven haken in de planken. Het was zeker leuk om het een keer gezien te hebben en het enthousiasme van de schipper zorgde voor een leuke middag.
Na alle berichten van gisteren bleef ik een beetje in mijn verdrietige bui hangen en was ik niet vooruit te branden. Het was maar goed dat ik ’s avonds heel graag naar het IFOT wilde waar Chef’ Special op zou treden, waardoor ik na mijn middagdutje toch in een wat betere bui kwam. Ik vond het wel onwijs spannend om naar het festival te gaan. Ik was nog niet eerder naar een festival gegaan zonder rolstoelplaatsen, dus was erg benieuwd of ik mij een beetje zou kunnen redden. Toen we aankwamen, bleek al dat ik mij voor niets zo druk gemaakt had. Ik kon gewoon via de ingang naar binnen en het was nog niet zo druk om 18:00 uur waardoor we rustig konden rondkijken bij beide podiums. We gingen eerst kijken naar het leuke optreden van Rondé op het grote podium. We zaten bij de picknicktafels en er was voldoende ruimte tussen mij en de rest van het publiek, waardoor ik een prima zicht had op het podium.
Gelukkig was het maar drie uur vliegen en hadden we onze bagage, de rolstoel en de huurauto zo opgehaald. Onderweg nog gestopt bij de supermarkt voor de eerste basis boodschappen. Uitgeput van de lange dag snel het grootste deel van de tassen uitgepakt en in bed gekropen.
De rolstoel hebben we de hele vakantie niet gebruikt. Een stoep als in Nederland kennen ze op dit eiland niet, dus voor elk winkeltje moest je een flinke drempel op en dat lukt lastig met mijn e-fix rolstoel. De dorpjes waren gelukkig zo klein dat we er vaak binnen 30 minuten al doorheen gelopen waren en anders deden we een drankje op het terras. Dit zorgde er wel voor dat ik steeds spierpijn had van het lopen en in de tussentijd slecht herstelde, maar dit had geen invloed om mijn vakantieplezier.
In mijn blog waarin ik aankondigde dat ik zwanger ben, had ik niet verder verteld over mijn 20 weken echo. De echoscopist zag een afwijking aan het maagje. Een collega ging de echo nogmaals beoordelen en die zag de afwijking aan het maagje niet, maar wel echodense darmen. Er werd een afspraak gemaakt voor een nieuwe echo bij het Erasmus een week later, de dag voordat wij op vakantie gingen. We hadden ons er de tussenliggende week op ingesteld niet te veel te piekeren, zolang we geen definitieve bevestiging kregen wat het zou kunnen zijn. Helaas zagen ze in het Erasmus dezelfde afwijkingen en ook nog een vergrote darmlis. Er werd een vruchtwaterpunctie aangeraden in combinatie met bloedonderzoek. Eerst alleen bloedonderzoek uitvoeren was niet mogelijk, omdat ik 21 weken was en de uitslagen twee weken op zich laten wachten. Deze uitslagen moet je hebben voor de 24 weken, omdat daarna een zwangerschap niet meer afgebroken mag worden. Intens verdrietig gingen we akkoord met beide onderzoeken. Bloed kon direct afgenomen worden en de vruchtwaterpunctie kon de volgende ochtend al plaats vinden. Gelukkig vlogen we pas in de middag naar Griekenland waardoor we niets extra’s hoefden te regelen.