Blog

Vandaag vierden we de verjaardag van ons dochtertje in twee delen. We hadden het zo gepland, dat de groepen gelijk verdeeld waren. s’ Morgens wat meer de kids van onze zussen en broertje en ’s middags de oma’s, tantes, oom en vrienden met kids. Iedereen kwam op hetzelfde moment binnen. Mijn vriend gaf iedereen een drankje en taart, terwijl ik ons dochtertje hielp met de cadeaus openmaken en natuurlijk foto’s ervan nam. De drie kids wilden alledrie tegelijk spelen met de kassa die ons dochtertje net gekregen had, dus die mochten om de beurt. Hierdoor volgde ik de gesprekken met een half oor. Toch was het erg gezellig en vlogen de twee uurtjes voorbij. Na een lichte lunch snel naar bed om ook weer energie te hebben voor de middaggroep.

Mijn vriend had alles opgeruimd in de tussentijd en haalde zijn moeder en mijn oma op. De visite was er al een half uur voordat ons dochtertje wakker werd. Hierna ging ze heel goed zelf spelen en kon ik ook meer kletsen en helpen met drinken inschenken. Ik was bang geweest of ik wel voldoende energie had voor de middag, maar dat was niet nodig geweest. Het ging allemaal goed en ik stortte pas in tijdens het avondeten. Toch ruimde ik wel op, toen mijn vriend zijn moeder en mijn oma weer naar huis bracht. Het lukt mij niet om alles te laten staan tot mijn vriend weer thuis was of tot de volgende dag.

We werden om 11 uur op de Suezkade in Den Haag verwacht. ’s Morgens kwam er een appje, dat degene die ook afscheid nam van de apotheek ziek was. Wat vervelend om ziek te zijn op je eigen afscheid. Nu gingen de lieve woorden van mijn apotheker over mij. Ze had ook nog cadeautjes gekocht. Een toepasselijk kleimasker, een grote pil als douche gel en een travelo om je eigen parfum makkelijk mee te kunnen nemen. Ik gaf de bonbonlolly’s die ik bij ‘O la la’ voor iedereen gekocht had.

Hierna was het tijd om te beginnen. We leerden hoe we de klei rustig moesten maken, maar gelukkig hoefden we dit niet zelf te doen. Het was best moeilijk. Het maken van een potje was iets makkelijker, alleen bij de wanden dunner maken, werd er gerekend op het gevoel in je vingers, dus dat was voor mij erg lastig. De begeleidster hielp mij hier de eerste keer bij. We kozen twee potjes om te beschilderen. Ik was best onzeker want ik had iets moois gemaakt, wat ik kon verpesten door het lelijk te verven. Het ene potje beschilderde ik met groen en het schaaltje met blauw. Op de foto lijkt het pastel, maar mijn creaties moeten nog gebakken en geglazuurd worden. Over twee weken zien we het eindresultaat.

Vanmorgen was ik met mijn zus in Zoetermeer wezen shoppen. Ik had nog wat kleine dingetjes voor ons dochtertje nodig en zij moest kleding ruilen, die we voor haar zoontje gekocht hadden. Ik was lopend, maar na vijf winkels moest ik echt gaan zitten. We aten een lekkere bagel bij Bagels and Beans. Ik was hier heel lang niet geweest. Van de glutenvrije bagel was het recept veranderd, want hij was nu lekker zacht. Voorheen vond ik hem moeilijk te snijden.

Ik had weer voldoende energie opgedaan om naar nog wat andere winkels te gaan, maar daar vond ik niets. Nog even mijn bril recht laten zetten bij de Eye Wish en toen was het de hoogste tijd om naar huis te gaan. Thuis was ik gelijk in bed gaan liggen en in slaap gevallen. Ik werd maar moeilijk wakker en was emotioneel van vermoeidheid. Ik gaf dit aan bij mijn vriend. Hij vroeg of ik het leuk vond om uit eten te gaan. Hier moest ik over nadenken, maar naar Woodstone wilde ik wel. Hier is het vaak vrij rustig. Ons dochtertje speelde super lief met haar puzzels en at goed. Hierdoor was het heerlijk ontspannen en werd ik weer ‘normaal’. Natuurlijk nog wel moe, maar ik heb genoten van mijn vriend, dochtertje en de pizza.

Ik heb al maanden geregeld rugpijn. Mijn rug is recent nog gekraakt door de osteopaat en daarna losgemaakt met een shiatsu massage en 2x door de fysiotherapeut. Helaas blijft de pijn best storend, vooral met slapen word ik er wakker van. Mijn fysiotherapeut benoemde dat ik geen blokkades in mijn rug heb, maar dat er veel spanning op staat. Ditzelfde geldt voor mijn benen en mijn linker voetzool.

Vroeger liet ik mij hiervoor behandelen in Amsterdam, maar die therapeut werkt nog een beperkt aantal uur per week. Ook is Amsterdam net te ver om alleen naar toe te gaan. Nu ben ik afgelopen vrijdag met een nieuwe therapeut in aanraking gekomen via een Qi-gong les op de locatie waar ik fitness. Nu geeft hij ook energetische massages en acupunctuur, dus ik benaderde hem voor mijn vraagstuk. Hij verwacht wel wat voor mij te kunnen betekenen, dus ik heb as maandag een afspraak. Ik hoop dat het helpt, want anders moet ik toch een afspraak in Amsterdam maken.

Na de rondvaart wandelden we het laatste deel van de stadswandeling. We wilden bij een creperie eten, omdat we gelezen hadden dat ze glutenvrije crepes hadden. Helaas bleken deze glutenarm (meel van een molen waar ook tarwebevattende granen gemaald worden) te zijn, waardoor we het niet aan durfden. Vlakbij was een frietzaak waar we wel konden eten. Met een volle buik namen we afscheid van het centrum van Alkmaar en deden we nog een dutje in het huisje. Hierna bedankten we de gastvrouw voor het mooie huisje en haar flexibiliteit. Het was weer tijd om naar huis te gaan.

Ik had erg slecht geslapen. Ik had van 4 tot 6.30 uur wakker gelegen, maar was hierna gelukkig nog een uurtje in slaap gevallen. We hadden spullen voor ons ontbijt meegenomen, dus we kwamen rustig op gang. Na ons kwamen er geen gasten, waardoor we de hele dag het huisje nog tot onze beschikking hadden. Om 11 uur was de eerste rondvaart weer in Alkmaar en deze wilden we graag doen. Het was erg mooi om alles vanaf het water te zien, al moesten we vaak bukken door de vele bruggetjes. Langzaam werd het warmer en kon de jas weer uit.

Mijn zus en ik vertrokken om 9 uur al richting Alkmaar. Het was iets meer dan een uurtje rijden. We vonden een invalideparkeerplaats waar we 3 uur gratis konden parkeren. Met de rolstoel erbij gingen we naar het restaurant de Koffiemolen waar ze glutenvrije taart serveerden. Helaas bleek dit alleen bananenbrood te zijn. We probeerden er een stukje van. Zelfs ik, die banaan niet lekker vind, vond het lekker. We pakten hier een kaart om een stadswandeling te maken. Gelukkig is mijn zus erg goed in kaartlezen. We belandden al snel in de winkelstraat waar ik wilde kijken voor een paar schoenen en shirtjes. Mijn zus vond dit prima. Ze hoefde niet te shoppen, omdat ze zwanger is van de tweede en alles al heeft, behalve een winterjas. Ik slaagde voor drie shirts en de schoenen. Ik was er erg blij mee, zeker omdat ik niet op shoppen gerekend had.

We kwamen langs een restaurant waarvan we gelezen hadden dat we glutenvrij konden lunchen. Er kwam een mooi plekje vrij vooraan op het terras in de zon: heerlijk. We deelden onze gerechten, zodat we van alles wat hadden. Daarna gingen we terug naar de auto om naar onze B en B de Zes Wielen te gaan. Hier mochten we iets eerder inchecken, zodat we een middagdutje konden doen. We zetten de wekker om 16 uur en gingen daarna weer terug naar Alkmaar. We wandelden nog een deel van de stadswandeling, voordat we ons meldden bij Deli (Indonesisch restaurant). Mijn zus had nog weinig Indonesisch gegeten, dus bestelden we een rijsttafel, zodat ze veel kon proeven. Het was heerlijk, maar heel veel. Gelukkig konden we de rest meenemen en in ons huisje in de koelkast zetten.

Op 6 oktober 2016 plaatste ik mijn eerste blog. Ik wist toen nog niet wat ik met mijn site wilde bereiken. Nu 3 jaar later, weet ik dit eigenlijk nog steeds niet. Ik ben gestopt met blogs doorzetten naar het MS-forum, maar soms vinden nieuwe mensen mijn site via gerichte zoekopdrachten. Wel hoor ik van een aantal vrienden en familieleden dat ze mij volgen en soms laten lezers een reactie achter.

Ik schrijf nog steeds met veel plezier en het helpt mij met het verwerken van mijn emoties. Vooral de negatieve kan ik hierdoor in een beter perspectief plaatsen, waardoor ik het vervelende gevoel sneller kwijt ben. Ook vind ik het heerlijk om te laten zien wat voor leuke dingen allemaal nog gewoon gaan. Lokale festivals, uitjes met ons dochtertje, vakanties, shoppen enz. Ik denk er steeds vaker aan om een foto te maken voor bij mijn blog, maar dit kan nog wel beter. Op naar de 400ste blog.

Er was weer een festival bij ons om de hoek. Wij hadden geen kaarten gekocht, want mijn zus en ik zouden dit weekend naar Alkmaar gaan. Alleen gingen we uiteindelijk een weekend later. Nu had mijn vriendin vrijkaartjes gekregen voor de vrijdagavond, waar ze zelf met haar gezin al kaartjes voor had en ze vroeg ons mee. Super leuk en lief, want de kaarten waren ook verkoopbaar. Ik appte haar hier nog over, maar ze vond gezelligheid belangrijker.

Het volgende punt was een logeeradres regelen voor ons dochtertje nu alle oma’s en opa op vakantie waren. Ik vroeg het aan mijn zus en die zei meteen ‘ja’. Dat was makkelijk geregeld.

Ik had ’s morgens met een vriendin afgesproken in Dordrecht. Deze afspraak stond al een tijd, dus wilde ik hem niet afzeggen. Nu was het dochtertje van mijn vriendin ziek, waardoor zij de afspraak moest verzetten. Dat kwam mij eigenlijk wel goed uit, zo kon in mijn energie bewaren voor het festival.

Om vijf uur ging het festivalterrein open en toen waren wij er direct. We zochten een plaatsje in de zon en bekeken alle binnenkomende festivalgangers. Het was ons eerste betaalde festival waar ook kinderen waren. Dit was een leuke mix. Ik had van tevoren al een kleine pizza gegeten, omdat de catering verzorgd werd door lokale ondernemers. Hierdoor verwachte ik weinig glutenvrije gerechten en dit bleek juist te zijn. Er waren nacho’s en een charcuterie, maar verder niet.

Het festival werd geopend door Davina Michelle. Tijdens “Duurt te lang” stond een groepje meisjes enthousiast op een verhoging te zingen; heerlijk om te zien. Onze vrienden hadden ook hun twee dochtertjes bij zich. Één van hen had mij nog nooit in een rolstoel gezien, dus dat moest even uitgelegd worden. De volgende artiest was Jan Smit. Ook voegde een oude vriend van mij zich toe aan ons gezelschap. We kletsten een aardig poosje over de afgelopen jaren. Hij bleef de hele tijd gehurkt naast de rolstoel zitten. Ik gaf aan dat hij ook gewoon mocht gaan staan, maar dat wilde hij niet. Dan vond hij, dat hij op mij neer keek. Meer mensen ervaren dit zo, maar ik heb dit gevoel niet. Nielson was de laatste artiest die we zagen, maar zijn optreden viel tegen. Inmiddels was één van de dochtertjes van onze vrienden in slaap gevallen, dus gingen we met z’n allen naar huis toe.

Ik had eerder deze week al aan de vriendinnen van de voetbal geappt of zij nog gingen. De één had andere plannen of ging op een andere dag. Het had ’s morgens flink geregend, maar na het middagslaapje van mijn dochter en mij, knapte het weer op. Mijn vriend vroeg ik of nog wilde gaan en hij en ons dochtertje gingen mee. Toen we net op het terrein waren, brak het zonnetje door. Hup zonnebril op en de jas uit. We maakten een bankje droog en mijn vriend haalde een biertje, wijntje en een appelsap. Nu nog lekker wat te eten erbij. We kozen eerst voor de nacho’s. Later haalden we nog zakjes frites. Het was heel erg rustig, maar wij hadden het heerlijk naar onze zin. Toen de zon weer verdween achter de wolken werd het snel kouder, dus fietsten we naar huis.

Het zand kwam ons al tegemoet gewaaid toen we de auto uitstapten. Wat een wind en grote golven. Gelukkig kwamen we niet voor het strand. Ik wilde graag een keertje naar Sealife. Het was erg rustig, maar dat was fijn, aangezien de doorgangen op sommige plaatsen vrij smal zijn voor de rolstoel. Ons dochtertje keek haar ogen uit.

Het grootste gedeelte wilde ze zelf lopen en soms zat ze bij mij op schoot. Fijn om haar dan even dicht bij me te hebben, want op sommige momenten blijft het jammer dat ik dan niet met haar rond kan lopen. Op de boulevard wilde ze graag mijn hand. Dat kan daar prima met genoeg ruimte om ons heen. Heerlijk hoe normaal het voor haar is, dat ik op zulke momenten in de rolstoel zit.